Meaning of life: Miracle of Birth

Beeld u even in hoe je de geboorte van uw eigen kind hebt meegemaakt, of zou willen meemaken. Denk aan de uitnodigingen, de suikerbonen, het 9 maanden uitkijken en meeleven, de vele consultaties, zwangerschapsverlof, vaderschapsverlof, de eerste echo van dat kleine wondertje.
Denk aan de begeleiding voor en na de bevalling, al dan niet epidurale verdoving, pijnstilling, comfort…
Hou dat beeld even vast, dan vertel ik verder over mijn eerste bevallingservaring hier.
Midden in de nacht word ik opgebeld, moet dringend naar de materniteit komen. Ken dat traject vanuit mijn verblijfplaats wel bij daglicht, maar ‘s nachts ligt dat toch even moeilijker.
In zeven haasten naar ginder. Jonge vrouw, meisje eigenlijk, is al tijdje in arbeid. Ze moet, ondanks de pijn, wat rondwandelen, want dat bespoedigt het proces.
Ondertussen krijg ik 1 handschoen, en wacht samen met mama Betty af tot het meisje voelt dat het moment daar is en op de onderzoekstafel kruipt.

De vrouwen hier komen gemiddeld (als ze zin hebben) 3 keer op controle alvorens te bevallen. De hoogte van de uterus wordt dan gemeten, hartslag van de foetus met zo’n trompet, oedemen of niet, en de positie.
Elke vrijdag worden ook de vaccinaties gegeven bij pasgeborene en een beetje educatie rond voeding en gezondheid bij baby’s.
Terug naar de bevalling dan. Moet zeggen dat het vanaf het moment dat ze op tafel gaan liggen hier, allemaal redelijk snel vooruit gaat. Vruchtwater brak enkele minuten later, vrouw kreunde paar keer immens krachtig en perste dat hoofd eruit, waarna de rest vanzelf volgde. Een gladde glibberige gezonde jongen van 3kg450. Heb hem mogen vasthouden en laten wenen, slijmen wegzuigen met een pompballonnetje terwijl mama Betty de navelstreng afklemde en doorknipte. Heb hem mogen afdrogen, en meteen daarna ook helemaal aankleden met veel te grote kinderkleren. Allemaal in dezelfde kamer, terwijl de vrouw eigenlijk wat alleen werd gelaten op de tafel.
Pas als die kleine helemaal ingepakt was, terug naar de vrouw voor de placenta.
Na het afkomen van de placenta, staat dat meisje recht, verschoont zich wat, trekt een jurk aan, en gaat naar de zaal. In het voorbijgaan kijkt ze heel even, maar een fractie, naar dat kleine wondertje dat daar ligt. Ik mag haar achternagaan met de baby. Wanneer ik aankom, ligt ze al in bed, en leg haar baby naast haar.

Dat was het, alles samen niet meer dan een 45min. En de normaalste zaak van de wereld. Dit was haar tweede kind, en naar de standaard te zien moeten er zeker nog 7 of 8 volgen, en dat is zonder de doodgeborenen te tellen.
Een naam had de jongen nog niet, die wordt pas nadien gegeven.
Heb ondertussen bij drie bevallingen mogen assisteren en zolang dat kind in de juiste positie blijft zitten, laat ge de natuur maar z’n gang gaan. Wonderlijk eigenlijk, om voor de eerste keer mee te maken.
Met trots meld ik dan ook dat de derde bevalling bijzonder goed verliep, en de moeder haar zoon Yannick gaat noemen, naar de muzungu.
Van geboorte is het maar een kleine stap en dus naadloze overgang naar verjaardagen. Heb hier zopas mijn 26ste gevierd.
Hier, dat is Lubumbashi. Ben met enkele zusters in een overvolle jeep teruggekeerd. Een bijzonder onaangename rit. 4 uur, met 12 opeengepakt ‘vanachter’ in de jeep, waar de helft van de plaats werd ingenomen door bagage. Tja, er is niet veel heen en weer verkeer tussen Mokambo en Lubumbashi, dus elk transport wordt ten overvolle benut.

Avond voor vertrek ben ik afscheid gaan nemen van de verplegers, bij hen thuis. Ben er bij 4 gepasseerd, en overal kreeg ik te eten. Een eer om een muzungu thuis te ontvangen, dus die moet gesoigneerd worden. Dat ik met m’n handen mee eet, is een mooie bonus om door te vertellen, vooral omdat de techniek nog een beetje te wensen overlaat.
Kreeg van François te horen dat ik ‘eenvoudig’ ben, simple, omdat ik er niet mee inzit om hem thuis te komen bezoeken, niet kijk naar de erbarmelijke omstandigheden, en met mijn handen eet. Vond dat een mooi compliment.
En eigenlijk is het met spijt in het hart dat ik Mokambo achterlaat. De dorpsmentaliteit ligt me wel, beter dan die van Lubumbashi. Werd door iedereen altijd vriendelijk begroet, met twee handen samen of met de hand op het hart. Iedereen wist wie ik was, want het dorp is niet groot, en was de enige blanke naast zuster Floria. En heb er op verpleegkundig en geneeskundig vlak dingen gezien en gedaan, die ik waarschijnlijk nooit meer zal doen.

Maar natuurlijk heeft Lubumbashi 1 grote aantrekkingskracht: de kinderen van Maison Laura, momenteel met een tiental nu. Een groot deel is op vakantie vertrokken en keert pas 1 september terug.
Om niet overdadig veel woorden en superlatieven te gebruiken: het was een blij weerzien. Alleen Aimérance, met 4 jaar de jongste, zei dat ik terug moest vertrekken omdat ik te lang was achtergebleven. Om het goed te maken moest ik vijf dagen met haar praten! God, zalig om terug te zijn.
Ook door de zusters en papa JC als een verloren zoon binnengehaald. Een hartelijke ontvangst! Met hoofdtikjes, handen, kussen, knuffels en veel goei eten!
Dag nadien zijn er wel 4 zusters op retraite vertrokken, voor een week. Deze weken is er nogal heftig verkeer tussen de huizen onderling.
De postulaten vertrekken eind juli om niet meer terug te keren, andere zusters verhuizen naar een ander huis, nieuwe in de plaats. Tegen 15 augustus moet iedereen op zijn nieuwe plaats zijn.
Maar dan zijn er nog degene die vakantie hebben, en begin augustus vertrekken om pas begin september terug te keren.

Grote voordeel is: ik zie veel zusters, maak veel vieringen mee. Grote nadeel is: weinig standvastigheid, veel komen en gaan en weet nooit wanneer ik ga vertrekken, of ik ga vertrekken. Wil graag hier blijven en les geven, iets op langere termijn, maar aangezien ik hier ben ‘als verpleger’ hebben ze de hardnekkige neiging mij daarvoor ook in te schakelen natuurlijk. Begrijpelijk…

Maargoed. Eerste werk in hier in Lubumbashi was een deftige broek en hemd kopen. Zondag gaat namelijk iedereen perfect gedost naar de mis, dus ik kan niet achterblijven vind ik. Heb daarvoor Joelle ingeschakeld. Samen met haar ben ik de stad ingegaan, onderhandeld over de prijzen, en ben zelfs met haar naar de markt geweest om olie en kruiden te kopen. Overdekte markt, peper naast juwelen, veel drukte, veel mensen die geld vroegen, en iemand die in m’n rugzak probeerde te neuzen. Weer een ervaring rijker, weer een deel van de stad verkend, en een broek en hemd gekocht, de een te groot, het ander te klein. Wat wilt ge, zonder pashokjes… al bij al gaat het nog.
Maar mijn verjaardag dus. Wou die perse hier vieren, en dat was eigenlijk de reden om terug te keren naar Lubumbashi. Een kort verslag van de dag wil ik jullie zeker niet onthouden.

Zuster Georgette had mijn naam opgegeven voor de mis van 6u. Zoals gewoonlijk had ik gepland om ergens later binnen te strompelen, als het kan ergens net voor de communie, maar dat was zonder de volhardendheid van Georgette gerekend. Om 5.45 klopte ze aan mijn deur, en mijn stilzwijgend negeren was blijkbaar een reden om ook effectief binnen te komen. Moet die deur echt gaan sluiten.
Dus vroeg uit de veren om naar de mis te gaan. Ze heeft daar foto’s van getrokken, en nadien moest ik dan ook met de priester en iedereen dat het wilde op de foto. Een mooi begin van de dag.
Het ontbijt met gezang en veel vrolijkheid ingezet. Was voor hen naar de winkel geweest, zodat er vandaag ook kaas, choco, confituur en pindakaas op de tafel stond. Feest!

Voormiddag ging snel voorbij in het voorbereiden van de spellekes namiddag. Kreeg ook het lumineuze idee om de kinderen ’s middags met de zusters te laten eten, boven op het balkon.
Met muziek natuurlijk. Heb in Mokambo verschillende Afrikaanse liedjes gevonden op een computer, en op mijn ipod gezet. Dansen! Feest!
Tegen de middag was het eten klaar, had ook Fanta en bier gekocht, alles stond gereed buiten, de zusters waren ter plaatse, alleen de kinderen ontbraken. Vroeg of de zusters het wel degelijk naar de kinderen hadden gecommuniceerd. Blijkbaar had niemand de moeite. Komisch, want ze zaten klaar om zelf te beginnen.
Samen gegeten, met handen natuurlijk, gemengd, wat bier gedronken, gedanst op Afrikaanse ritmes en me vooral goed gevoeld. Heerlijk.

Namiddag zou er gespeeld worden, competitief en met prijzen. Anders spelen ze niet.
Met knikker en lepel parcours afleggen, mij nat proberen te maken, flesje met water vullen en enkel je mond gebruiken, zaklopen.. simpele dingen. Wie won kreeg een punt, meeste punten = eerste prijs.
Lang leve de kinderlach!
Als afsluiter van de avond film opt groot scherm. Afsluiter van een mooie dag.

Had dag ervoor drie cakes gebakken. Aangezien er geen weegschaal was, een beetje op goed geluk wat bijeengekapt. De vorm was allesbehalve, maar de smaak mocht er zijn.
Die cakes hebben ze dan ’s avonds na het eten binnengebracht, al dansend en zingend. Heb kaarsjes mogen blazen ook.
Nadien natuurlijk ook de kinderen een stuk gaan geven. Samen met het uitdelen van de prijzen. Prijzen, dat wil zeggen kleine dingen zoals potloden, auto’s, een vliegdingspeelgoediets. Dingen die het niet langer dan 2 dagen zouden uithouden, en nu we drie dagen later zijn kan ik de balans opmaken: alleen de films die mijn lieve mama me heeft opgestuurd leven vandaag de dag nog. De rest is geabumeerd.
Bij deze bedank ik jullie ook voor de telefoontjes, berichtjes, en mails op mijn verjaardag. Heb gevierd zoals ik nooit gevierd heb. Bij bond zonder naam zou dit zo klinken denk ik
In plaats van te krijgen, heb ik gegeven, en daardoor zoveel meer gekregen.
Ach natuurlijk, een verjaardag die me nog lang zal bijblijven. Ook al omdat de oudsten me een verjaardagskaart gegeven hebben met veel amour.

Naspel van de verjaardag: Joelle is me ook komen bezoeken, en dat maakte de twee oudsten hier jaloers, gezien hun kaarten vol amoureuze uitingen. Dus, nu ontwijken ze mij en vragen ze mij wanneer ik met Joelle zal trouwen.

Ook, Claudine heeft een fijne manier om de aandacht te trekken door altijd dingen te zoeken om kwaad te zijn. Bijv. Als ik zeg dat ik Joelle niet wil zien gaat het: dus ge wilt Joelle niet zien, zij is zwart, wij ook, dus ge wilt ons niet zien. Oké, je suis faché, saaalut!
En net door die moeilijke, aandachtsopslorpende dingen, hecht ik me er meer en meer aan. Ze vragen onnoemelijk veel aandacht, op allerhande mogelijke manieren, en aangezien ze verder geen familie hebben, zijn ze nogal gevoelig voor alles wat daarbij komt kijken. Niet gemakkelijk, maar geeft voldoening als ze gewoon vriendelijk en beleefd zijn.

Kleine mededeling: Gisteren nog naar een militaire begrafenis geweest. Indrukwekkend eigenlijk. De parade, de fanfare, de kist, de zatte militairen die hartstochtelijk huilen, de vechtpartijen onderweg.
En zo blijf ik hier nog enkele dagen, of weken, ik weet eigenlijk niet wat mijn volgende bestemming zal zijn.
Wat ik wel zeker weet: ik zal de 4de september niet terugkomen naar België, maar verleng mijn verblijf hier met enkele dagen, weet nog niet hoeveel/hoelang, hangt van de prijs en de luchtvaartmaatschappij af.
Hoop jullie dan natuurlijk ook hartstochtelijk in de armen te vliegen,

Liefs
Knuffel
Jan