Si tu t'en vas....

Heb hele namiddag gewacht in een warme kleine ‘papeterie’ omdat de uitnodigingen voor de operatiezaal nu echt wel moeten verstuurd worden. Moe van het wachten, maar had me ingeprent om toch nog een verslagje te typen, en koppig als ik ben…
Bevind me nog altijd in Kafubu. Twee redenen: ik mocht nog niet terugkeren naar Maison Laura wegens grote verhuis daar, en er is hier echt wel veel te doen voor mij. Spelen, lesgeven, verplegen, delegeren, … dat laatste vind ik nog het leukste eigenlijk. Heerlijk als mensen naar u luisteren :)
Ondertussen zijn de Italianen ook naar huis vertrokken, wat eigenlijk best spijtig is. Had een echt vakantiegevoel, ofja, dat gevoel dat ik had toen we met de klas op uitwisseling gingen naar Italië. Gebrekkig Engels, half Frans en het deed nog eens deugd om gewoon wat onnozel te doen met iemand van dezelfde cultuur en afkomst.
Al moet dat ook weer niet te letterlijk genomen worden… Italianen zijn, althans degene die ik hier ben tegengekomen, nog religieuzer dan sommige zusters hier.
Wat moet het heerlijk zijn als God je kapitein is op een onrustige woeste zee. Het gewoon aan hem overlaten, gaat het goed dan is het dankzij Hem. Gaat het fout, dan wil Hij je testen. Altijd wel een verklaring, altijd die zekerheid, een gids die je zal leiden.
Voor dat benijd ik hen.
Bon, vertelseltjes.. Zijn afgelopen zaterdag op uitstap geweest. Avond voordien werd ons gezegd dat we met z’n allen naar een afgelegen boerderij zouden gaan. Boerderij van een Generaal, die dat vooral als toeristisch onthaal heeft uitgebouwd. Daar konden we picknicken, wat rondlopen, spelen, beesten bezien en ergens zou er ook een waterval te zien zijn. Natuurlijk zouden we vroeg vertrekken, om de hitte en het stof voor te zijn, rond 8 uur ongeveer. Zogezegd ….zo gezegd. Naar goede gewoonte met twee uur vertraging vertrokken. Kwart na acht ontbeten, dan gemerkt dat de auto niet in orde was, de chauffeur nog onderweg… niks abnormaals :)

Kan me niet inbeelden dat het ooit een droom van me was om opeengepakt 8 Congolese zusters zeer intiem te leren kennen, maar hij zou uitgekomen zijn. Met twaalf opeengepakt vanachter. En wat doe je als je met religieuze creaturen bijeengepropt zit…? Juist, bidden en zingen! Mijn repertoire van Italiaanse Swahiliaanse (?) religieuze liederen is grondig herzien en bijgewerkt. Bwana Uturumije, asema ma Maria, bwana namunga mija… vol blijdschap breng ik deze ten berde voor een breed publiek in België … hoewel dat pas echt goed klinkt wanneer er een voltallig Congolees koor achter u staat.
Na anderhalf uur schokken en intiem lichaamscontact gearriveerd. Voor mij was de reis nog niet voorbij. Ik moest van zuster Madeleine verderop nog vaccins leveren bij een lokaal dispensarium. ‘Wat verderop’ bleek vijf kilometer te zijn.
Evabuka, de naam van de boerderij waar het disp. zich bevindt, wordt gerund door een Griek. Minder groot dan die van de generaal, maar niet minder mooi. Onderweg naar Evabuka passeer ik verschillende dorpjes, armzalig, en durf bijna de vergelijking niet maken met de boerderij of de verschillende tractoren die er staan. Het verschil tussen arm en rijk nogmaals duidelijk in de kijker gezet. Ik laat verder de foto’s spreken.
Na een klein bezoek teruggekeerd naar de generaalsboerderij om er samen met de rest te eten, wat met de ballen te spelen en de kleine zoo te bezoeken, want ook dat wil de generaal graag aanbieden, een klein planckendael.
Daar kwam ik twee Engelsen tegen die nu zes jaar in Congo verblijven en gebeten zijn door alles wat met dieren te maken heeft.
Ze hebben me uitgelegd hoe erg het gesteld is met het dierenbestand in Congo, omdat ze, en ik citeer: ‘alles opeten wat ze kunnen vinden’
Voorts laat ik de twee dierenverzorgers nog even aan het woord:
“De Congolees denkt niet aan de volgende dag, denkt alleen aan vandaag, en daarom kan hij niets ‘in stand houden’. Het zijn jager-verzamelaars, en geen landbouwers.
Ook, hun traditie werkt in hun nadeel. Wanneer ge aan iemand 500 duiven geeft, dan zijn die binnen een dag allemaal weg, omdat ze alles met iedereen delen. Nuja, delen, wanneer één iemand wat heeft, staat meteen de hele familie daar om een deel te vragen. Weigeren hoort er niet bij, dus zijn ze meteen alles terug kwijt.
Ze hebben nooit geleerd om samen te leven met dieren. Een beest dient om op te eten, niet om eten te geven, om voort te planten.
En het is moeilijk uit te leggen. De apen hier krijgen beter te eten dan de inwoners van het nabijgelegen dorp. Als ge honger hebt, dan is dat wat telt. Wat zouden ze hier wakker liggen van een dierenbestand staande te houden. Maar als het zo doorgaat dan is er over 50 jaar niks meer over van wildlife.
Voor zover de Engelsen dus.

Het treft me weeral dat het, en ik veralgemeen even, weer de blanken zijn die zich inzetten VOOR of inzitten MET het voortbestaan en behoud van alles wat met de Afrikaanse cultuur te maken heeft.
Alle NGO’s die hier zitten, vrijwilligerswerk, al de mensen die bij ons geld geven…
Zowel voor gezondheidsorganisatie, als educatie, als voortbestaan van de Congolese natuur, zijn het vooral de muzungus die het zich aantrekken, en de moeite nemen om het hier uit te komen leggen of te bouwen.
Maar zolang er structureel niks verandert… en daar ga ik weer. Daar komt het altijd weer op neer…

En het is moeilijk. Want zo creëren we natuurlijk het beeld dat zij hier al jaren van ons hebben; de rijke blanke! En het klopt ook, want als wij komen, is het om te helpen, om te geven. We geven, dus moeten we wel rijk zijn. Bouwen waterputten, zitten in met alles wat er met hen gebeurt..
Of we komen naar hier om ons te verrijken, bouwen geweldig grote huizen die afsteken tegen de krotten vijf meter verderop. Anders rijk, maar ook rijk dus.
En soms denk ik dat ze dat hier effectief denken: Bwa, de muzungu’s komen het wel oplossen, we zullen nog ff wachten.
Want als ik wat rondkijk naar de Congolezen, of toch degene in Lubumbashi die een beetje macht hebben, die verrijken vooral zichzelf. Dat is het magnifieke systeem van corruptie dat hier geweldig ingegroeid zit.
Moïs, de gouverneur van katanga, is een uitzondering. Omdat hij uit een rijke familie komt, verrijkt hij zich niet, maar smijt als het ware met geld, voor bouw, educatie… Er zijn er dan toch…

Maar terug naar de boerderij dus. Ondertussen door al dat gepeins en het gesprek met die twee, was ik de groep kwijtgeraakt. Ben dan maar op m’n eentje wat gaan verkennen, met gevolg dat ik niet op de vele foto’s sta die de Italianen getrokken hebben die dag.
Maar voorts, een aangename dag, die we afgesloten hebben met een rondleiding van het ganse domein (twee dorpen groot) en waterfietsen dus. Voor de zusters ongelooflijk verrijkend, vond het vooral enerverend om op een vijvertje van 20 op 5 voortdurend vast te lopen op boomstronken.
Zuster Raïssa vond op de waterfiets nog de tijd om haar schoenen te kuisen, terwijl de rest aan het trappen was natuurlijk. Laat nooit een mogelijkheid zomaar voorbijgaan….

Een magnifieke zonsondergang, en dan iedereen snel snel (nuja, snel) terug in de auto om terug te keren.
Omdat we met zowat alle zusters van de communauteit onderweg waren, hebben we de avondviering onderweg gedaan, met chapellierke en al!
Daar ga ik toch van moeten afkicken zenne, elke morgen misviering, bidden voor en na het eten, bidden als ge met de Jeep vertrekt… en ken nu eindelijk al die gebeden int Frans…
Dat was de laatste uitstap die ik met de Italianen gedaan heb. Dag nadien hebben ze nog pizza gebakken, avondrecreatie voorzien, en heb ik voor hen allemaal sax gespeeld.
Tot tranen toe bewogen, al zal dat misschien meer met het nakende afscheid te maken gehad hebben. Meesten hadden ook nog nooit van saxofoon gehoord (saxofoor, saxomofoon) laat staan gehoord.
En omdat het geweldig blinkt, denk ik, ben nu ook ingepland voor de huldiging van de operatiezaal en ze gaan mijn vibrerende toon proberen op te nemen om ’s zondags in de kerk te spelen.
Tja, roem moet ergens beginnen hé!
Dinsdag dan heb ik hen vergezeld naar de luchthaven. Vooral Consuelo had het moeilijk. Was de jongste van de groep, en wou echt niet vertrekken.
Zij was ook degene die jaloers was op alle aandacht die ik hier krijg van de kinderen (meisjes). Als ze ergens kwam, vroegen ze of ik er niet bij was… Voor hen ben ik Mukubwa Jan (grote broer) en of ik nu met hen basket, speel, knutsel, dans of zing…. Alles wat ik doe is indrukwekkend.
Dat gaat het afscheid wel niet gemakkelijk maken. Gisteren zong Hildegard (Ildekard) : si tu t’en vas, je n’aimerai plus jamais, … c’est ma plus belle histoire d’amour… Hoe moet ge dan afstand nemen, u niet hechten, het allemaal in perspectief plaatsen… ?
Ongelooflijk eigenlijk wat voor liefde je hier krijgt van de kinderen.
Eigenlijk is heel deze reis gewoon 1 grote egotrip. Ik probeer er bescheiden onder te blijven, en zal me proberen te gedragen wanneer ik terug in België ben. Grootheidswaanzin achterwege latend enzo… maar ik beloof niks ;p

Dinsdag zei Consuelo… afscheid nemen is toch altijd een beetje sterven. In dat geval ben ik al enkele keren gestorven, en zal dat nog een paar keer doen alvorens naar huis te komen.
Tranen met tuiten Macho tele ya machozi

Dus nu ben ik de enige muzungu terug.
Dat betekent dus ook dat de zusters mij alleen lastigvallen met allerhande taken. Schreef het al, ben overal en voor alles inzetbaar. Het opvallende is dat het schaamrood hen nooit op de wangen verschijnt.

Voor de inauguratie van de operatiezaal bijvoorbeeld. Denk dat ik nu zowat uit vanuit elke hoek heb meegeholpen. Zaal in orde brengen, de verplegers les geven en uitleg geven, anesthesiemachine ineensteken, en al het nodige materiaal mee gaan kopen.
Daarbovenop moet er natuurlijk ook een uitnodiging verstuurd worden, die mocht ik dan deze twee dagen ook nog ineen flansen en gaan laten drukken.
Eerste versie stond vol taalfouten, tweede versie daar had zuster Marie Christine nog iets op aan te merken, de derde versie werd verbeterd door de bischop hier, de vijfde versie aangepast door zuster Madeleine, en bij de achtste en definitieve versie hebben we dan de laatste taalfout manueel verbeterd, alvorens ze ’s avonds te gaan droppen bij de personen in kwestie.
Dit alles op twee dagen, waarvan ik vandaag een halve dag bij de ‘drukker heb doorgebracht.
Ohja, ergens tussen de tweede en derde versie is de datum ook verschoven van 29 naar 28 augustus…
Ohja, bij de vijfde versie vroeg ik of Zuster Madeleine (verantwoordelijke voor het dispensair) de gastsprekers al op de hoogte gebracht had… dus na wat telefoontjes bij versie zes ook dat weer aangepast.

begin wel te wennen aan het straatbeeld. Prijs voor ‘debrouillardise’ gaat deze keer naar een man die voor 100FC kopies maakt. Het indrukwekkende is dat hij langs de kant van de weg staat met een groot kopieerapparaat, dat via verlengkabels verbonden is met een hoogstwaarschijnlijk vrij onbetrouwbaar stopcontact en een nabijgelegen bouwvallig huis.
Dagen zijn dus goed gevuld. Wanneer ik weer eens int stad moet zijn, probeer ik altijd langs te gaan bij Maison Laura. Daar stromen de kinderen langzamerhand toe… kan niet wachten om terug te keren.
Ook Papa JC wil me terug. Hij wil me verslaan met basket, en vooral zakelijk ben ik zeer interessant. Hij heeft namelijk Ebay ontdekt, maar kent niemand die hem dat kan toesturen. Nuja, tot nu dus… ;)
Ondertussen staat mijn terugvlucht ook vast. Ik zal hier de 16de vertrekken, om de 17de smorgens aan te komen in Zaventem. Zal verheugd en verrukt zijn om jullie allemaal terug te zien… maar zal ongelooflijk veel hartzeer hebben om van iedereen afscheid te nemen… Tja, wat wilt ge ook… si tu t’en vas, je n’aimerai plus jamais…
En zelfs vanuit Congo: reclame!! Onze beruchte KunstminKwis zal doorgaan op 9 oktober in Scheppersinstituut te Mechelen. Ik verwelkom jullie daar graag. Inschrijven via kunstmin@hotmail.com.

hierbij wens ik jullie goedenacht
lala visuri
Tot binnenkort
Liefs
Jan

Ohja, de link nogmaar eens, weer nieuwe foto's http://picasaweb.google.be/113646929210124503705