tussendoortje

krijg mails van Oxfam en SOS kinderdorpen die steun vragen voor Pakistan. Naart schijnt is daar iets gebeurd. Na wat opzoekwerk ben ik daar dan ook weer van op de hoogte. Daar vertellen ze hier opt nieuws niks van.
Blijkbaar de grootste humanitaire ramp van de afgelopen jaren…? Hoe staat het ondertussen met inzamelacties en de gezamenlijke uitzendingen van VTM en VRT? Heeft iedereen al iets gestort voor de mensen daarginds? Is Luc Beaucourt al vertrokken?
Kwestie van op de hoogte te blijven hé.

Ver daarvandaan kabbelt het leven hier rustig verder. Niemand heeft enig idee wat er in Pakistan gebeurd is, of waar Pakistan ligt om te beginnen.
En ik? Ik voel me op mijn gemak hier, dans, zing en lach doorheen de dag. Kom goed overeen met de medische staf hier, heb geweldig veel aantrek van jonge meisjes, en kan niks foutdoen bij de zusters.
En vooral met de jonge zusters kom ik goed overeen. Wanneer de oudere garde afwezig is, port de jongere mij aan om voor te bidden en na het eten het avondwoord te geven. Ze zijn er rotsvast van overtuigd dat ik pater zal worden, en mijn loopbaan hier in Lubumbashi zal beginnen. Weet niet of ik ze daarin moet bevestigen of teleurstellen. Ik laat het maar wijselijk in het midden, maar ik weet dat mijn roeping elders ligt… Hoewel het leven mij hier wel aanstaat. Alles, behalve de geheelonthouding dan. En misschien ook; alles aan de Heer toeschrijven strookt niet meteen met mijn wereldvisie.

Hoewel: heb sinds de tijd dat ik hier zit niet meer gevloekt. En niet alleen omdat dat in het Frans of Swahili wat moeilijker ligt, maar gewoon bang dat de muren van deze oude missiepost op me gaan neervallen. Dus misschien toch…?
Ach, het is gewoon het aanstekelijk enthousiasme van de zusters hier, hun ritme. Moet daar wel mee oppassen, laatst had ik zin om 1 van de jongere zusters op haar kont te slaan. Gewoon, zo van: allez hup, vooruit met de geit! Had mijn hand al klaar en gevormd… Heb me gelukkig kunnen inhouden. Mag er niet aan denken welke heiligschennis ik me anders op m’n hoofd zou halen. Zou dat erger zijn dan vloeken denkt ge?

Deze week staat vooral in het teken van de inauguratie van de operatiezaal. Alles en iedereen wordt daarvoor ingeschakeld. Van het kleinste kind tot de oudste zuster, al dan niet met de volle goesting. Vrijdagavond riep zuster Madeleine ons bijeen. Ze overliep alles wat er nog moest gebeuren voor de receptie(en als ge enkele foto’s van feesten gezien hebt, dan weet ge dat dat veel is) en aan het einde deelde ze ook mee welke zuster ze welke taak had gegund. Veel blikken neerwaarts gericht, mondhoeken naar beneden. Teken van ontevredenheid, maar, en daar bewonder ik ze dan weer voor, hoe zwaar het kruis ook is, het wordt vol moed getorst. Hoewel, de oudste van den hoop, ook de meest gezette, had het toch wat moeilijk met dat torsen denk ik. Maar de afwas is dan ook niet echt het meest plezante.

Even tussendoor: Ik schreef eerder al dat elke communauteit zijn dikke gezellige zuster moet hebben. Ik denk dat dat echt een ongeschreven regel is. Want de dees wordt geremplaceerd door Zuster Euphrasie, oude bekende uit Mokambo. Dat worden dus weer gezellige avonden ;)
Terug naar de taakverderling: ook Mukubwa Yan stond op het papier. Ik sta in voor de muziek (zowel afspelen als zelf spelen) en voor het filmen + fotograferen van de hele ceremonie. Tussendoor help ik natuurlijk met tafelversiering, de verdere afwerking van de zaal, de inkopen, de keuken, de zaal klaarzetten, en waarschijnlijk ook de afwas.
Eindelijk iets gevonden wat ik niet zal missen: de gigantische monsterafwassen hier. Bij elk feest, en dat waren er veel als ge’t hebt bijgehouden, heb ik mee afgewassen. Feesten voor 200 man, geen probleem. Werk dat ik zonder morren en mokken doe, met de glimlach als het erin zit maar dat ik geenszins zal missen wanneer ik hier vertrek.
Bij al dat werk voor de receptie komt nu ook het verfraaien van het dispensarium. De operatieblok is eraan gezet, het oude gebouw met nu dringend wat ‘opgekuist’ worden. Het grindperk ervoor wordt rechtgetrokken, alle deuren geverfd, alsook de grote zwarte poort voor het dispensarium, de bedden krijgen ook een extra laag, alle rommel weg…

Met plezier heb ik de meest vanzelfsprekende en symbolische taak op mij genomen. Met de verfborstel en een pot witte verf mag ik alles witten. Ik laat een hoop symbolische en grappige zinsneden liggen, maar die zijn al lang geschreven. Laat ons zeggen dat ik mijn afdruk achterlaat, vooral dan bij dee zwarte poort die nu mooi wit ziet. :)
Ook weer veel int stad doorgebracht ook. Vooral vermoeiend. Wil wel eens gewoon dagje in onze ‘vallei Kafubu’ blijven. Maarja, zo ziet ge nog eens wat van de wereld zeggen ze dan.

Waar we onze auto parkeren, zit een vrouw zonder benen te bedelen. Zuster Madeleine begroet haar vriendelijk, en loopt verder.
Nadien komen we terug, en voor het instappen, geeft ze haar 500 FC, voor het bewaken van de auto. Wat ze had gedaan als iemand geprobeerd had die te stelen, kan ik me niet inbeelden.
Nog een uitnodiging gaan droppen bij de gouverneur, Monsieur le Gouverneur du Katanga, Moïse. Ik mocht niet binnen, want had geen pas om af te geven. Een uurtje staan wachten op zuster Madeleine.
In dat uur, heb ik een werkman in de gaten gehouden diehet gras voor dat gebouw water gaf. Niks anders dan dat. Loom met de tuinslang wat heen en weer spuiten op de gazon. Net voor zuster Madeleine terug buiten kwam, is hij twee stenen gaan zoeken, om de tuinslang zo te positioneren dat het gras toch verder kon terwijl hij ging verder ?werken?
Waterbesparing is toch ook niks waar ze hier van wakker liggen. Het enige wat telt is statuut, en dat aan iedereen laten zien. Sommige moeten meters of kilometers lopen voor water, maar het enige groene gras in Lubumbashi vind je voor het gouvernementsgebouw. Dank aan de lome werkman.

Terug op de baan, onderhandelen over de prijs bij de volgende aankoop. Alles is dan Hakuna Mambo. Als er iets niet klopt, of de prijs is te hoog.. Hakuna Mambo, geen enkel probleem.
Trouwens, op één hoek van’t straat in’t stad verkopen ze kunstwerken/souvenirs. Mooie dingen, geef ik eerlijk toe, koper, houtwerk, goud, mooie beelden. Zag hoe 1 van de kunstenaars zijn nieuw gemaakt beeld nam, en op de hoek vant straat, met stof zijn sculptuur ‘authentiek’ maakte. Het zag er nadien inderdaad ‘echter’ uit moet ik toegeven.
Tussendoor een zieke zuster bezocht bij polikliniek afia. Het meest verzorgde en hygiënische, dus ook meest dure, ziekenhuis van Lubumbashi. Gerund door salesianen. Bij de zuster dan snel een rozenkrans gebeden, dit keer effectief snel, want de zuster moest nog andere boodschappen gaan doen.
En dat betekent weer veel wachten, veel nieuwe mensen begroeten. Dat begroeten begin ik aardig onder de knie te krijgen, maar die muzungu altijd hé. Krijg ik het op mijn zenuwen van, vooral omdat, als ik ze begroet met mweushi (zwarte) ze verontwaardigd zijn.

Kon het niet laten, eigenzinnig, zin doordrijven, weet ik, maar heb uitgelegd hier in Kafubu, dat ze me niet meer moeten naroepen met muzungu. Heb ze dan maar gezegd dat ik een naam heb, en ze me dus Jan kunnen noemen. Ze roepen ook niet heel de tijd Mwueshi tegen elkaar. Dat begrepen ze dan wel.

Laatst woonde ik de repetitie van het kerkkoor bij. De dirigent zei, in Swahili, dat de kinderen wat meer moesten doorzingen, in plaats van naar de muzungu te kijken. (gebeurt wel vaker) Waarop Falon, een meisje van 12, haar zei: dat is geen muzungu, dat is mukubwa Jan.
Geweldig! Schitterend! Was ook meteen helemaal weg van Falon.
Niemand zegt hier dus nog muzungu, en wie dat wel doet wordt op de vingers getikt door de anderen. Iedereen kent nu dus ook mijn naam, wat dan weer lastig is, want ik ken bijlange niet alle namen.
Wanneer we dan ’s avonds terugkomen van ’t stad, rijden we geflankeerd door goudgeel metershoog gras op een roodbruine stoffige weg de duisternis tegemoet rijden, nog zwakjes maar breed vergezeld door een oranje zon.
De magie is er sinds mijn eerste verslag niet minder op geworden.
Heb vorige week dan ook de speelpleinen mee afgesloten. Spijtige zaak, vele gezichten die ik niet meer zal zien, maar er heeft zich al een heuse fanclub verzameld om elke avond basketbal te spelen. Die spelletjes beginnen meer en meer op rugby te lijken, zodat ik genoodzaakt was om met de bal onder de arm uit te leggen hoe het wel in elkaar zat. Ik weet dat mijn ouders hier een geweldig déjà vu gevoel moeten hebben, maar moeke, vake, het was echt nodig!! ;)
Al bij al zijn ze geweldig gemotiveerd. Of dat nu voor mij of voor de sport is laat ik in het midden…

Maargoed, ik wijk weer af. Speelpleinen, afsluiten.
Vrijdag een hele dag in Kansebula doorgebracht. Een tocht van 5 km te voet. ’s Ochtends zingend en dansend vertrokken.
Daar kwamen drie groepen samen om te dansen, te spelen, theaterstukjes te tonen, maar niet, niet zonder eerst een mis te doen natuurlijk.
In de mis, zag ik, dat alle kinderen hun schoenen uitdeden. Niet omdat dat zo moet, maar omdat ze schoenen niet gewoon zijn. Ik zie dan mooie blinkende bruine voetjes, waar dan verder een stoffig been begint. Weet niet goed waarom, maar vind dat vertederend.
‘s middags dan picknick. Had een heel brood, twee appels en een heel pak droge koeken meegenomen. Heb daar uiteindelijk twee sneden, een appel en een koek van gegeten. Hoe kan dat ook anders met al die kinderen in de buurt?
Heb in ruil ook wel van hen wat gekregen, dus dat zat wel oké. Broederlijk delen :)

Dag nadien was dan echte afsluiter, iedereen kreeg een cadeautje. Dat wil zeggen 1 kledingstuk, en wat stiften of biccen + 1 biscuit. Alles klaargelegd in een klaslokaal. Heb 176 nummers geschreven, maal 2, en zo mocht elk kind zijn cadeaunummer trekken. Wat dan uitdraaide op een grote teleurstelling voor de kinderen. Een jongen die een jeansrok kreeg, een meisje met een veel te grote jeansbroek… achja… het is de intentie die telt zeker?

En dan toch… mijn laatste dagen…op de valreep … plastische racekak-verhalen. Eindelijk, hoor ik u zuchten.
Moet iets zijn fout gegaan bij het broederlijk delen vrijdag, want zaterdagavond met wat koorts (37.5) gaan slapen… en opgestaan (niet dat ik veel geslapen heb) met 39.5°C
Dag is voorbijgegaan in een waas van krampen, ijlen, zwart voor m’n ogen terwijl ik m’n best deed niet flauw te vallen op de WC… ellendig, ellendig.
Dag nadien ging het wat beter. Had twee flessen water en ORS gekregen die ik braaf heb leeggedronken, temperatuur was terug normaal, maar de krampen bleven.
Ik slaap helemaal boven, naast een grote slaapzaal vant internaat, en moet dus ongeveer 500 meter afleggen naar het huis van de zusters. Zondagmiddag midden op die 500m dan maar rechtsomkeer gemaakt om met dichtgeknepen billen de trap op spurten (da moet ge maar es proberen) om net, maar dan ook net op tijd het toilet te bereiken.
Verder heb ik de dag wat gepland in en rondom het toilet. Ach, voor de eerste keer in 4 maanden tijd , ik klaag niet… Als het dat maar is.
En twee dagen later kon ik eindelijk weer naar het toilet gaan enkel en alleen om te wateren. Daarbij gas lossen is nog een te groot risico. Ge moet het nu ook ni gaan zoeken hé.

De zusters zijn op hun beurt wel zeer lief. Middageten naar boven gebracht, en, hoe kan het ook anders, gebeden voor mijn beterschap. Gezellig zo met z’n allen op de kamer, ff lekker doorbidden.
Niet dat ze mij daardoor minder werk geven. Met al het grote vertrouwen dat ik nu uitstraal, heeft Sr Marie Christina me wel een rustiger werkje gegeven. Ik mag (en dat woord moet ge in de ruime zin nemen) haar monografie overtypen. Een verslag, van dag tot dag, van wat er hier allemaal gebeurt. Zeer confidentieel, maar heb zo wel een unieke kijk van wat er allemaal beweegt tussen de zusters. Ben vereerd dat ik het mag eigenlijk.

Door de ziekte wel een uitstap richting broesse moeten missen. Zondag gingen ze vaccineren in een klein dispensaire 60 km verderop, maar aangezien ik echt niet uit de voeten kon, heb ik verstek moeten laten, verdomme nog aan toe! (en nu maar hopen dat…)
Ook: mijn excuses voor de late aanpassing van mijn terugkomstdatum.
Ohja, voor de geïnteresseerden: de volledige tekst van een liedje dat we geleerd hebben vorige keer.

1. Moyo wangu unamsifu Mungu asema Ma Maria (2X)
Réf . Na roho yangu inafurahiwa,naroho yangu inafurahiwa lelele Na roho…
2. Tangu sasa na vizazi vyote vitanitaja mweni heri

Verder
Met veel liefs
Een warm hart
Jan

En net voor ik verslag wil posten te horen gekregen dat de zuster die we vorige week zijn gaan bezoeken, deze middag overleden is. Over de ziekte doen ze geheimzinnig, en als ze dat doen over een ziekte hier, kan dat meestal maar 1 ding betekenen…
Dus nu is heel de communauteit in rouw, drie dagen, en dat betekent dus ook echt, drie dagen alle werk stil, samen overnachten, samen dag doorbrengen.
Heb te horen gekregen dat de inhuldiging zal verplaatst worden. De mis is vrijdag in Lubumbashi, en nadien komen ze haar hier in Kafubu begraven. Heel veel overentweer geloop de komende drie dagen, veel sereniteit, veel stil bidden, groeten, zingen, wenen, praten, bidden,...