Laatste maand...

Een nieuwe maand begonnen, mijn laatste vier weken ingegaan. Ik probeer er niet aan te denken, te negeren, maar ergens in mijn achterhoofd is er permanent de gedachte dat het hier wel eens zal eindigen. Zelfs de kleinste zaak, de kleinste gebeurtenis wordt als onvergetelijk geboekstaafd, van alles wordt genoten.

Het leven hier heeft een bredere basis gekregen. We kennen elkaar beter, en kunnen al wat meer kwijt tegen elkaar. Als het uitkomt gaan we samen winkelen, ik kook voor meerdere personen, samen basketten tegen “de hollanders”,... Er wordt ook minder uitgegaan, wat tot gevolg heeft dat er savonds meer chill-momenten zijn in onze container... Zijn echt geschild, komen net uit een psychiatrische instelling. Lachen om het minste, om ter stomste, iedereen gelukkig, een paar die glazig voor zich uit staren, eentje die zich amuseert met een speelgoedxylofoon,... een kleine schets hoe een avond wordt doorgebracht. We zijn elkaars drugs (hooee lieeef)!

Ik heb de raad gekregen niet teveel aan thuis te denken, aangezien ik daar snel genoeg zal zijn. Maar na het weekend dat Joachim en Karolien waren geweest, speelde “thuis” wel in m’n hoofd. Het was een zalig relaxed weekendje, waarvoor dank aan de betrokkenen natuurlijk ;), dat me deed beseffen dat ik toch graag zal terugkeren.

Ik heb zo’n vriendschapsboekje gekregen van ’t leuvense, waarvoor ook dank aan de betrokkenen :p, dat inmiddels voor de helft ingevuld is. Het invullen op zich was hilarisch. Vragen vertalen, de antwoorden op sommige vragen, en vooral het gedoe daarrond. Genoeg om een avond te vullen zeg maar. En nu heb ik het geluk dat ik dat nog zal kunnen teruglezen wanneer ik wil.

Moest ik proberen iets slecht te schrijven over mijn verblijf, ik zou het al snel relativeren. Ik vermoed dat ik in zo’n stemming ben, dat alles goed meevalt .
Toch zijn er redenen om minder gelukkig te zijn, die ik dan ook maar ff meedeel.
Ten eerste: Lucia gaat verhuizen. Nu ik hier aant typen ben, is zij in de kamer naast mij aan het inpakken. Ze verhuist naar een luxueuzere bestemming, wat zeker de gezondste keuze is, maar we (ik) ga haar hier toch missen. Ze was zowat het enige sociale meisje op de benedenverdieping hier. Met haar verdwijnen ook de meest stuntelige engelse zinnen, lawaai naast mij (ach, dat had ik best nog een maand uitgehouden), de mooiste glimlach van de container, en waarschijnlijk de horde spanjaarden die hier altijd was voor haar.

Meer verhuizingen: Steven naast mij is gisteren naar boven verhuisd. Ik zit vanaf morgen dus zonder buren, zonder lawaai dus ook. Maar dat zijn wel twee mensen minder waar je eens kan binnenlopen als de deur open staat (of gewoon binnenvallen, zoveel maakt dat niet uit)

Verdere containerleegloop: Stanislav uit oekraïne, Yiko uit china, en twee portugese meisjes waarvan de naam me ontbreekt, zijn ook vertrokken naar betere oorden. Ge zou bijna denken dat het hier slecht wonen is!

Eindwerk en verslagen staan in het teken van deze maand, dus ze zal iets anders verlopen dan de voorbije twee.Minder uitgaan, wat tegenstrijdig is met mijn bijna-gedaan-gevoel. Ik vrees voor een innerlijke strijd, we zullen in juni zien hoe die beslecht werd.

Ik houd jullie verder op de hoogte,
Met vriendelijke groeten,
Jan