De belg!

Laatste stagedag van de week voorbij. Voor één keer gaat de tijd gewoon vooruit, ik kijk namelijk uit naar het weekend; de mama en de papa op bezoek, wat ongetwijfeld een blij weerzien zal zijn en te kort.

Nachtshiften kunnen wel eens langer duren dan degene die ik hier beleefd heb.Heb mezelf volgende week nog drie nachten gegeven, kwestie van nog wat leuke nachtwerkervaringen te hebben voor ik mezelf in de verpleegkunde stort.

In het ziekenhuis loopt alles goed, ik voel me er goed, wordt naar waarde geschat, en heb redelijke bewegingsruimte. Ben ook ver bekend als De Belg. Klinkt beetje als een Bad guy uit een kinderserie, maar toch, een titel die met waarde moet gedragen worden. Ik probeer me dan ook helemaal als Belg te profileren, om zeker aan de verwachtingen te voldoen.

Mijn Vlaamsche uitspraak zorgt voor menige lach. Het went, maar het heeft even geduurd voor ik gewoon was dat iedereen om me moest lachen  Ik moet erbij zeggen dat ik meestal niet weet waarom ze in de lach schieten, dus sta dan beetje verwonderd te kijken. Als mijn werkbegeleidster (Wendelke) dan naar me kijkt, krijgt ze zelfs tranen in de ogen. Heb een raar effect op de mensen hier vermoed ik...

Zo gaat het ook telkens weer als ik aan de telefoon moet komen. Meestal familie die wil weten hoe het met de patiënt gaat na een onderzoek.
“Hallo, met jan, verpleegkundige afdeling Oost 1”
Stilte... Dit hadden ze niet verwacht... Een vraag of haar man al van het onderzoek is.
“Ja zenne, dien hebbek al zien passeren”, zeg ik met enthousiaste stem.
Langere stilte... Ik vermoed een mengeling van verbazing; vertaling en onzekerheid.
In de kamer zie ik hoofden even omdraaien, die met interesse en een diepe glimlach het gesprek beginnen volgen.
Een vraag hoe het onderzoek verlopen is... Deze vraag is van een andere moeilijkheidsgraad, maar ik laat me niet uit m’n lood slaan en ik haal m’n Nederlands boven.
“Nou, den uitslag vant onderzoek is nog ni bekend, maar ge kunt al wel langskomen hoor. Uwe man moet nog wel een paar uur in bed ligge, mor veu de rest moktem et goe.
Het blijft langer stil aan de overkant. Ik zie de blikken in mijn richting kijken met glazige pretoogjes en een rare lach. Blijkbaar was dat niet nederlands genoeg.
Aangezien het stil blijft, vraag ik nog of er nog vragen zijn.Een snelle ‘nee’, gevolgd door ‘doei’ en puuuuuuuuuuuuuuuuuuuuuuuuuuuuuuuuuuuuuuuuuuut... Ik moet duidelijk werken aan m’n communicatievaardigheden in Nederland.
Nugoed, ik versta hun Grunnings ook niet. Lee baa de grondsen stoetjnkauwrij? Hâan? Schuddeldaukje? Iemand? Nou, ik ook niet...

In real life is het nog leuker. Als stagiair mag ik de patiënten opnemen. Aangezien de administratie eerst in orde moet zijn, zet de secretaresse de patiënt en hun familie dan bij de zetels, met de mededeling: “Onze Belg komt u zo verder helpen.” Met een blik van verbazing en angst zie ik hen dan naar hun familie kijken. Een Belg, hier in Grunningen? Ook dat nog. Kan die dat wel? Waarom zit die hier?

Ik vind het leuk ze zo een tijdje te laten sudderen, ook niet te lang, het blijven hartpatiënten.
Als ik aankom zie ik ze nog denken: Oef,we hebben geluk, maar als ik dan mijnen mond opentrek kijken ze me met verbaasde ogen aan. Pfft, Net alsof ze niet gewaarschuwd werden!

Natuurlijk doe ik er dan nog een schep bovenop. Net zo onduidelijk praten dat ze maar een paar woorden verstaan, en verder behelpen met gebarentaal.
Later maak ik dat ruimschoots goed door mijn eigen lieve zelf te zijn, en de mensen een aangenaam verblijf te verzorgen.

Als ik dan terugkom van m’n vrije dagen, passeer ik de kamers en hoor ik gefluister: Daar, de Belg. Zou die vandaag bij ons komen?
Het is leuk als je faam je voorgaat, de hele afdeling kent me. Het is altijd een belevenis als die Belg de kamer binnenkomt, en het valt nog veel meer mee als die zijn werk behoorlijk lijkt te kennen.
Ik voel me ook geweldig goed in m’n vel, en kan naar hartelust theatraal en uitbundig doen. Dat doen ze hier zelf ook, dus ik kan me volledig laten gaan, kan volledig mezelf zijn, kan ik nog meer wensen?
Ik heb ontdekt wat mijn grootste zorg is: Het kiezen van leuke nummers om te beluisteren als ik naar het ziekenhuis fiets. Tot een kwartier sta ik te zoeken in welke muziek ik die dag zin heb. Ik kan met een gerust hart zeggen dat ik gelukkig ben 

Stress voor eindwerk en verslagen heb ik niet. Ik zou zelfs zeggen dat ik ze met enig “plezier” doe.. Klinkt dit gezond?

Kleine zijnoot: het is niet allemaal rozegeur en maneschijn. De was stapelt zich een beetje op. Maar eigenlijk, om dat nu echt een zorg te noemen, dat is het dan weer te ver gaan zoeken... Ik denk dat ik alles nog wel kan hergebruiken de tijd dat ik hier ben.... 

Groetjes vanuit regenachtig Groningen,
Dikke knuffels
Kussen
Jan