en het gaat maar door..

Het leven zet zich verder in zijn ongenadige routine. Ik neem mijn plaats in het geheel in. Begin te leren. Bij het shoppen op de markt bijvoorbeeld mijn mango’s betrekkelijk goedkoper betaald dan vorige keer.
Bij het terugkeren naar het kantoor blokkeerde een grote overvol geladen vrachtwagen vanuit Libie de weg. Auto’s, fietsers, voetgangers, ezels, geiten en brommers passeren langs de twee kanten de vrachtwagen, in beide richtingen, zoals altijd zonder enige logica of structuur. Mijn chauffeur, Ismael, windt zich op, wat erg komisch is want ik weet niet of er Arabische vloeken bestaan, maar wat uit zijn mond kwam leek er toch op te trekken. Op een gegeven moment is hij uitgestapt en is zelf het verkeer gaan regelen. Daar kan ik alleen maar respect voor opbrengen, zou misschien hetzelfde doen.
Die vrachtwagens zie je hier vaak, volgeladen met levensmiddelen of een of andere duistere lading. Die torenhoog gestapelde pakken zie je dan heen en weer wiebelen als ze de vele bulten en putten op de weg trotseren. Vaak staat zo’n vrachtwagen in panne, als het kan liefst in het midden van de weg. Ofwel is de as bezweken onder het gewicht van de vracht ofwel wil het beest gewoon niet meer. Het duurt niet lang voordat alle middelen dan verdwenen zijn, en die truck daar dan dagen verkommerd blijft staan/liggen.

Terwijl Ismael druk gesticulerend het verkeer aan het regelen is zit ik in de wagen te wachten onder de brandende middagzon. Ik zie in de verte een ezel aangestuurd door een jonge vrouw, prachtig gekleed in het heldergroen met goudachtige versieringen, een pareltje in het midden van de chaos en het zand. De ezel draagt een bos takken, aan de zijkant wat volle waterbidons. Achter de vrouw ligt er een zandvlakte met hier en daar een verschraald boompje. Heel in de verte zie ik heuvelachtig gebied waarvan het donkerbruin contrasteert met de geelachtige zandkleur.
Ik probeer dat beeld in me op te nemen en voel me ineens ver van huis, in een andere cultuur, op een andere plaats. Diepzinnige gedachten komen in me op over hoe het leven toch kan verschillen en dat ik moet koesteren wat ik in Belgie heb. In gedachten nog steeds verdiept kijk ik terug naar die arme mooie vrouw, die ondertussen aan het bellen is met haar blitse GSM. Terwijl ik nog een beetje worstel met dat beeld stapt Ismael terug in en rijden we weg.

We slagen linksaf en rijden voor het eerst over de geasfalteerde weg in Abeche. Historisch moment. Mijn vermoeden is dat er meer ongevallen gaan gebeuren, omdat iedereen natuurlijk even chaotisch en ongestructureerd blijft rijden-wandelen-liggen, maar dat nu aan een hogere snelheid kan doen.
Omdat de wegen ook betrekkelijk hoger liggen dan de huizen/hutjes/barakken langs de kant van de weg, gaat dat ongetwijfeld voor problemen zorgen tijdens het regenseizoen. Iedereen weet dat dat probleem zich zal stellen, maar niemand doet daar iets aan! Vive les Chinois!

Deze week een echte veiligheidsvergadering gehad. Blijkbaar moeten we opletten omdat de mensen hier tot het kidnappen van internationalen zijn overgegaan teneinde geld te verdienen. Ze viseren hierbij vooral fransmannen, omdat ze geloven dat hun regering het meeste betaalt. Op zich hoef ik mij dus nergens zorgen om te maken, zo goed is mijn frans nu ook weer niet :)

Hoewel, ik versta toch al twee derde van wat er gezegd wordt. Denk ik vooral zelf,.. achteraf. Zo nam Alain me mee uit drinken, en kan me toch herinneren dat het ging over de gruwel die hij tijdens zijn carriere in Afrika maar vooral bosnie gezien heeft.

In het midden van de binnenkoer van dat restaurant, stond er een TV onder heldere sterrenhemel, waarvoor een hele groep commentaar zat te geven. Er speelde een slechte afrikaanse soap, opgenomen met zeer beperkte (geen) middelen en ik vermoed dat ‘acteurs’ ook gewoon vrienden of familie zijn van die ene persoon die de camera bezit. Dat maakt het geheel natuurlijk hilarisch en interessant om te volgen, en al de chadianen hier doen dat dan ook, sommigen dingen zijn toch niet zo verschillend dus.

Met Alain intussen bij de (non) functie van de UNO aanbeland om van daaruit naar religie over te schakelen. Het nut, fundamentalisme, kan God bestaan als je de gruwel indachte neemt..
Ondertussen was de soap al lang gedaan en kregen we afrikaanse muziekclips voorgeschoteld die evenveel zoniet nog explicieter sex bevatten dan die bij ons. De muziek zelf doet er natuurlijk niet toe.
Het onderwerp diende zich aan. Blijkt dat Alain een muziekliefhebber is en de rest van de avond ging het over gemeenschappelijke raakpunten en ‘goeie ouwe muziek’ Of zijn keuze dus modern is, of de mijne ‘klassiek’ laat ik in het midden.
Na een dag die voorbijkruipt ben ik volkomen content met een avond die zo voorbijvliegt.

Deze week begon Brahim, onze concierge, ook terug te werken na drie weken ziekenverlof wegens malaria. Vorige week had ik hem thuis bezocht en ging het opmerkelijk beter. Heb hem maandag bij wijze van welkom gelijk mijn vuile was gegeven, ik kon geloof ik pretlichtjes in zijn ogen zien.
Dinsdag kwam hij naar mij omdat hij zich toch nog niet goed voelde, vooral moe, soms duizelig. Heb hem onderzocht, maar kon niets abnormaals vinden. En als ik mij de ervaring van mijn leraar pathologie goed herinner kan dat na malaria wel een tijdje duren eer je terug ‘de oude bent’.
De dag nadien komt hij terug naar mij met hetzelfde verhaal. Ik voel mij er ergens toch niet gerust in, wil hem door een dokter laten onderzoeken.
Strak plan! Maar dan..
Goei dokters zitten op de internationale basissen, hij is van Tsjaad. Daar staan ze meestal niet om te springen. Welk van de drie basissen bel ik op? Welke dokter? Uiteindelijk voor de uitdaging gekozen en naar de fransen gebeld. Als we hier dan toch zijn.. :)

Telefoon, half verstaan, nog maar eens herhaald. Nee, met twee, vandaag, afspraak dokter..Hopelijk bevestigd dat het goed was.
Gemerkt dat ik geen badge van de CPI heb zonder dewelke ik de basis niet binnenkom. Naar Alain voor een brief van tewerkstelling. Afspraak om half zes in de basis. Dju, dan zijn er geen chauffeurs nimeer. Dan maar Steven gevraagd om me te brengen en vingers kruisen dat ik me duidelijk heb gemaakt aan de telefoon, want als je niet verwacht wordt, kom je er ook niet in. Brief in het frans getypt met Brahims voorgeschiedenis. Ik gok zeker voor de helft verstaanbaar.

In het kamp verliep alles evenwel vlot. Pas en papier afgeven, andere voor in de plaats. Dokter bekeek de testresultaten van begin november (een vergeeld verfrommeld papiertje waar iets onduidelijks opgekribbeld staat) en zei me dat hij de resultaten van het ziekenhuis in Abeche nooit vertrouwd. Bijna iedereen die daar onderzocht wordt, behandelen ze voor malaria, positief of niet. Plus je hebt een grote kans dat je er met iets ergers naar buiten komt dan waarmee je naarbinnen ging, dit in verband met hun voorliefde voor IV therapie!
Hij kwam tot de vaststelling dat onze Brahim waarschijnlijk een virale meningitis heeft doorgemaakt, en daar inderdaad nog lang de gevolgen van kan trekken. Kan je niet veel aan doen, maar weet nu tenminste iets meer en kan geruster zijn. Brahim ook gok ik.
En, ik begin te merken hoe het hier werkt, want de franse dokter heeft me een nummer gegeven van zijn vriend bij de administratie bij regionaal ziekenhuis, zodat ik alsnog een fatsoenlijke rondleiding kan krijgen! Connecties, alles draait om connecties!
En zo vliegt de dag uiteindelijk voorbij! Ongelooflijk hoe snel die kan passeren als je met iets bezig bent, ook al heeft dit al bij al niet veel tijd in beslag genomen!

Nu ik mezelf wat bewezen heb, degene die naar me toe kwamen ook effectief genezen zijn (al had dat vaak weinig met mij te maken) zijn de mensen geweldig vriendelijk en blij als ze me zien. Aaah mesieu docteur! Comment Cava? Bonne journée á toi, terwijl ze mijn hand schudden en met de linkerhand die rechter ondersteunen alsof ze er anders zou afvallen.
Die opgewektheid staat in schril contrast met hoe ze hier in dit kantoor verschijnen wanneer ze iets voorhebben. Beteuterd, stil, en zeer ongemakkelijk, als een klein kind dat zonder ouders in een nieuwe omgeving staat tussen vreemde mensen. Geen lach kan er dan af, en ze zijn het liefst zo snel mogelijk terug buiten, nog liever met wat pillen als het kan.

Vrijdag was het offerfeest, Eid al-Adha, dat over heel de wereld gevierd wordt. Die dag werkten de moslims niet, ze herdachten dat Abraham ooit bereidt was zijn zoon te offeren aan God, uit plichtsbewust zeg maar. Gelukkig voor Ismael, zijn zoon, kwam er een engel die zei dat een schaap zijn plaats mocht innemen. Vandaar dat eenmaal per jaar iedereen er op los offert!
Ze delen dat dan met de armen, en zo waren wij ook uitgenodigd door Mustafa en Ouhmarou, nigeriaanse moslims. Wist eerlijk gezegd, zoals zo vaak, niet wat me te wachten stond. We stonden allemaal gezellig wat te praten, groenten en rijst stonden in grote potten op tafel. Opeens kwamen ze daar met een grote schotel af, overdekt met zilverpapier. Veel vlees dacht ik nog…
Daaronder bevond zich een volledig schaap, geroosterd en opgevuld met koeskoes. Best indrukwekkend eigenlijk.

Dat beest moest aangesneden worden, en wat ik vreesde werd waarheid, de meest onhygienische van de groep stortte zich op dat karkas. Een dikke man, op zich al vreemd aangezien iedereen voor de rest redelijk mager is, en mocht hij ipv een kleed een T shirt en broek gedragen hebben, ben ik er zeker van dat het eerste te klein zou zijn om zijn omvangrijke buik te bedekken en de laatste het begin van een duistere diepte zou laten zien. Om het volledige beeld te schetsen ben ik verplicht ook behaard en zweterig erbij te vermelden.
Eerst gebruikte hij nog mes en vork, maar liet al snel die ongetwijfeld onhandige werktuigen achterwege om met zijn handen het karkas te bewerken.

De rest van de groep volgde al snel zijn voorbeeld, zodat zijn werk eigenlijk voor niks was geweest. Ik beproefde mijn geluk niet en scheurde zelf iets voor mij af. Broederlijk delen!
Naast de schotel stond er een grote kom, waarin de hersenen, nieren lever en weetikveel wat nog allemaal zaten.
En eigenlijk smaakte dat best. Eenmaal ik de hygienisch-verpleegkundige knop had omgedraaid. Zeker achteraf niet gaan nadenken over pietluttige details als: hoe hebben ze dit beest eigenlijk geslacht en vooral waar? Gewoon genieten van het feit dat je er deel van mag uitmaken.

Mannen bij elkaar die elkaar niet goed kennen, dus al snel voetbal als eerste onderwerp. Gelukkig vandaar snel overgegaan op de straffe verhalen. Zet mannen bij elkaar en telkens weer blijken het kleine jongetjes te zijn die de grootste de beste en de hardste willen zijn. Of hebben.
Bij de thee na het eten, zette de oudste, den Alain, de fles whiskey op tafel, omdat je bij thee iets moet drinken. C’est mon medicament, docteur, quand je ne peux pas dormir. C’est dicté. De moslims pasten, de rest graaide gretig naar de fles. Al bij al een memorabele namiddag.
Opeens diende het onderwerp ‘kolonialisatie’ zich aan. De meeste zijn inwoners van de vroegere franse kolonies hier, en de enige fransman bracht in zijn verdediging voor het franse beleid ergens de gruwelen van Congo ter sprake, en daar sta je dan als Belg, in een kamer vol afrikanen, die wachten op je mening over Congo en zijn koloniale geschiedenis. Begin daar maar eens aan! Maar de vrede bleef bewaard, en het ging constructief verder. Sommigen hadden de mening dat een langer verblijf van de kolonisten beter was geweest, anderen waren radicaal tegen. En de uren tikten weg, terwijl de mannen eens te meer de grote wereldproblemen aanpakten. Mocht het aan ons liggen, tzou rap opgelost zijn.. ;)

Misschien is het omdat er hier verder niks is, en de dagen arm aan ‘input’ zijn, maar kan enorm genieten van namiddagen als deze.

Nieuwe week gestart, mijn tijd hier kort af. Binnenkort maak ik katelijne en omstreken weer onveilig. U weze bij deze gewaarschuwd!

Met warme groeten,
Liefs
Jan