Le royaume de poussiere

Abeche, de derde grootste stad van Tsjaad, op 800 km van Ndjamena in het westen en op 160km van de grens met Sudan. Eerste indruk: HEET en stoffig.
Thuishaven van verschillende internationale organisaties die hier hun hoofdkwartier hebben teneinde de vluchtelingen uit Darfur, in totaal zo’n 300.000 verspreid over 12 kampen, te kunnen ondersteunen.
Omdat er zoveel internationalen zitten is het leven hier duurder dan in de hoofdstad, en tiert criminaliteit welig. Dat heeft zich zeker verdergezet toen wij witten hier met van die dure 4x4 en alle moderne middelen aankwamen. In zo’n arme omgeving is dat natuurlijk vragen om problemen.
Er is niet echt een avondklok, meer een veiligheids richtlijn! Die is gezet op negen uur savonds. Als er nadien iets gebeurt sta je er alleen voor.
Het leven is duurder, maar dat gaat in laagjes. Blanken betalen het meest, gevolgd door christenen uit het zuiden. Dan Moslims die niet tot dezelfde etnische groep behoren als de marchant. Tsjaad is een land vol verschillende etnische groepen, die zichzelf vooral niet Tsjaads willen noemen. Vraag iemand vanwaar hij is, en hij zal zijn stam geven. Pas later zal hij misschien zeggen dat hij uit Tsjaad afkomstig is.

Ik verblijf in de ‘compound’ van het CPI. In het midden een hoofdgebouw, daarrond de vertrekken voor de internationale staf, dit alles omheind en bewaakt. Een leefruimte bestaat uit een houten bak dat als bed dienst doet, een schrijftafel en omdat dit gebouw onder de supervisie van de franse Field office Manager is neergezet, een franse WC. Er is evenwel geen stromend water maar heb wel een volledige emmer ter mijner beschikking om de dag door te komen.
Ben afhankelijk van den Alain, die nog het meest weg heeft van een jonge franse Al Pacino, om te eten hier. Ik mag niet tevoet naar de stad, wat ik trouwens door de hitte alleen al nauwelijks zou overleven, maar hij gaat elke middag lunchen in een UN restaurant en ik mag dan mee.
Het staat buiten kijf dat wij ongelooflijke interessante gesprekken voeren over de politiek en de bevolking hier in Abeche en bij uitbreiding heel Afrika, spijtiggenoeg sla ik maar de helft van de gesprekken op omdat ik erop stond vooral in het frans te converseren. Al doende…

Hij heeft me de eerste dag ook meegenomen op een tocht door de stad. Kampala voelt westers aan als ik dat hier zie. Veel armoede en ondanks de honger en de erbarmelijke omstandigheden lachen de kinderen hier allemaal en spelen vrolijk op straat. Straten zijn er nauwelijks, hoewel, de chinezen zijn nu straten aan het trekken. Over heel Afrika vind je Aziaten terug die ergens wel een bloeiende handel hebben opgezet of bezig zijn dat te doen en dat is hier niet anders. China neemt Sub Sahara Afrika over!!
Nu ik hier ben had ik misschien beter geluisterd en inderdaad kleren meegebracht voor de kinderen hier, maar uiteindelijk mocht ik toch niet meer dan 15kg meenemen op die laatste vlucht. Zal bij wijze van compensatie mijn t shirts achterlaten als ik vertrek.

‘s Avonds zijn we dan gaan eten in ‘Le rose du sable’, een van de weinige redelijk veilige restaurants hier. Bushkieke van eigen bodem gegeten, taai als hel, maar authentiek. En natuurlijk kon het Tsjaads bier me achteraf evenzeer bekoren. Fris, meer moet da ni zijn!
De mensen zijn scherper hier. In uganda waren die precies net iets boller en voller van lichaam en gezicht. En raar, maar dat zegt zeker niks over de gastvrijheid, want iedereen is hier supervriendelijk. Hoewel ik merk dat het toch anders is.
We zijn gestopt bij lokale shops om wat inkopen te doen, en iets oudere kinderen komen dan naar me toe met hun hand open. Blank is nog steeds rijk, blanken zien is hopen iets te krijgen.

Eerste nachten zijn redelijk verlopen. Het is nog aanpassen aan de houten bak en de omgeving, en smorgens uit je bed gebakken worden door de zon. De dag begint hier redelijk vroeg rond 7 uur, met een siesta tussen 1 en 3 om dan door te werken tot vijf uur savonds.

Ben hier na zo’n korte tijd mijn hart al verloren, ondanks of net dankzij de ontberingen. Als Uganda de parel van Afrika is, dan is Tsjaad een ruwe diamant… die nog ontgonnen moet worden… ergens diep in een donkere mijn…. Zoiets!

Vandaag eerste werkdag, en al twee patienten gezien op deze korte tijd. Er is evenwel geen missie gepland dus zit ik hier de komende drie weken vast aan deze ruimte. Gelukkig heb ik ‘In de ban van de Ring’ tot nu bewaard om te lezen, en kan me geen betere omgeving voorstellen om dat te doen.

Warme groeten!
Liefs
Jan