And now..

Wanneer ik terugkijk op de weken in Abeche, zijn er -tig indrukken die ik nooit zal vergeten. Dingen die op m’n netvlies zijn gebrand.
Zo wordt de waterbevoorraading hier door een jongetje van 14 gedaan. Hij vult om de drie dagen de grote tonnen die hier her en der verspreid staan op onze compound. Op een stootkar staan 9 gevulde bidons met water. In een lege ton krijg je gemakkelijk 7 bidons. Er staan er 12 hier op de compound. Het is ongeveer 3 km van de waterput tot aan het kantoor. Het is elke dag niet minder dan 35 graden.
Wij starten campagnes tegen kinderarbeid voor educatie en wanneer we zelf naar hier komen zijn we van hen afhankelijk. En zij van ons om het weinige geld dat ze ervoor krijgen.


As one person I cannot change the world, but I can change the world of one person. (Paul Shane Spear )

Heb dat jongetje mijn T shirts gegeven. Of het veel uithaalt weet ik niet, maar het is ‘iets’. Het zal mij waarschijnlijk meer sussen dan het hem helpt.
Zou ik hij me nu toevoegen op facebook?

Als je naar de markt gaat kan je geen stap zetten zonder dat er een zwerm kinderen rond je staat met kleine kommetjes, bedelend voor geld. ‘s Avonds moeten ze dan al wat ze verdiend hebben afgeven aan een of andere bendeleider. Dat, of ze kopen er lijm of sigaretten mee… constructief is het zeker niet.

Kan me herinneren dat wij vroeger altijd wel iets aan het doen waren dat ‘tegen’ elkaar was. Blaaspijpgevecht, of stokkengevecht, of met stenen, katapult.. Oorlogje voeren. Datzelfde zie ik hier ook, kinderen die met een ongelooflijke bezetenheid ‘oorlogje’ voeren. Soms verschilt het niet zo fel met thuis, alleen kijk ik er in deze context misschien met andere ogen naar.

Savonds spelen ze dan voetbal met zo’n 30 man. Ploegen doen er zo niet toe, gewoon achter de bal aangaan, en trappen naar een ingebeelde goal. Of die nu drie vier of tien meter lang is maakt ook niet zoveel uit. Bijgevolg is winnen dus ook niet belangrijk, plezier om het spel zelf.


Imagination is the one weapon in the war against reality
(Jules de Gaultier)


Nog meer kleinigheden die opvallen: Elke morgen zit youssef in een grote kom met waspoeder onze kleren te wassen en ik geloof graag dat daarom zijn handen net iets witter zijn dan die van de andere zwarten. Een spitsvondige zin met ‘neger’ en ‘witwassen’ dient zich aan …
Brahim die ondanks zijn duizeligheid elke dag weer onze toiletfaciliteiten en kamers, of wat daar ook voor moge doorgaan, met javel kuist.
Of hoe de werkmannen hier overdag in overall rondlopen en savonds hun kleurrijk kleed of gewaad (of hoe dat ook heet) aantrekken maar vooral dan met dat kleed op een oude brommer springen en wegrijden. De bewakers die een winterjas dragen omdat ze het koud hebben. Zweet breekt me uit als ik ze nog maar zie staan. Of mijn bed, dat door zijn muskietennet er een beetje als een bunker uitziet (Als jongen blijf je toch altijd kampen bouwen) Of het wassen met koud water waar chloor in zit, zodat je altijd wel die geur meedraagt. Of het vetkringetje dat op m’n thee komt wanneer ik er m’n lepel insteek. Of de gastvrijheid.
Gisteren ging ik tegen 6 uur naar de keuken, om een tas weg te zetten, en Mahroud zat daar te eten. We babbelden wat en hij bood me de helft aan van wat hij had. Ik ben niet iemand die snel nee zegt, dus hebben daar wat gegeten en gepraat over de chaos theorie en de keuzes die hij moet maken. Na dit boeiende gesprek vertrek ik richting slaapbak, maar tegen 8 moest ik toch terug in de keuken zijn en daar zaten Mustafa en Ouhmarou te eten. Jawel, ook zij boden aan om mee te eten en wie ben ik om een vriendelijk aanbod te weigeren? Het gaat helemaal niet om veel, en zo smakelijk ziet het er meestal niet uit, maar het smaakt voortreffelijk. Ondertussen spreek ik int frans, zij int engels, en oefenen zo wat.
Het zijn de kleine dingen…


L'essentiel est invisible pour les yeux
(Le Petit Prince)


Hoewel de zon hier prachtig fier en allesbeheersend is, kijk ik er evenwel naar uit om het Belgische weer terug te trotseren. Het enige wat ik daarvoor bij heb is mijn trui die de voorbije vier weken dienst heeft gedaan als kussen en geweldig naar slaap ruikt.
Nu ik hier uiteindelijk moet vertrekken, is het toch moeilijk om achter te laten, is er toch iets dat me hier houdt. Een vreemd tweeslachtig gevoel!

Iemand schreef me dat het wegens de beperkingen precies interessanter was in Kampala dan hier.
Nu ik erover nadenk: in Kampala was het gemakkelijker! Een klein appartementje, TV en een supermarkt in de buurt. Verschilde niet zo heel veel van thuis. Ik had ook de vrijheid om te gaan waar ik wou en wanneer ik dat wou.
Toch ben ik meer tevreden of meer voldaan van deze plaats. Heb betere herinneringen aan Abeche dan aan Kampala denk ik, net omdat het me meer moeite heeft gekost.

Ik geloof graag dat ik nu ook de laatste schuld heb afbetaald aan dat kleine verlegen Jantje met verlatingsangst dat de deur niet durfde uitgaan vroeger. Ben dan ook zonder meer fier op mezelf voor de afgelegde weg.

En hoewel ik vaak de dagen heb afgeteld, merk ik toch dat het (eens te meer) went. De structuur waarin je zit, de routine waarvan je zeker bent dat die er is en morgen ook zal zijn, biedt een soort veiligheid. Je deint mee op dat ritme en dagen gaan in elkaar over zonder dat je er erg in hebt.

Wat het ook zij… ik kom naar huis, wat ik mis aan kilo’s kwam ik bij aan ervaring! Toch een geluk dat er overdadige feesten in zicht zijn. Een groter verschil om in thuis te komen is bijna niet denkbaar!

Tot binnenkort dus ergens onderweg. Ik kijk ernaar uit jullie terug te zien en vooral weer eens wat mensen te knuffelen.
Iedereen die heeft meegelezen en geleefd, in tijden van frusterende verveling waren jullie kleine berichtjes een welkom verzet. Bedankt daarvoor!


A man travels the world over in search of what he needs and returns home to find it
(George Moore)


Maar ik ben er van overtuigd dat er ook waarheid zit in de volgende:


No one realizes how beautiful it is to travel until he comes home and rests his head on his old, familiar pillow
(Lin Yutang)


Tot ergens onderweg
Liefs
Jan

Om het af te leren en natuurlijk speciaal voor…
All my bags are packed, I’m ready to go,
I’m standing here outside the door...