Onderweg

Met spijt in het hart afscheid genomen van iedereen, en vooral de drivers gingen mij zeker missen. Onderweg naar de luchthaven nog een lange babbel gedaan met Joseph, die precies nog heel wat achtergrond over Uganda had mee te delen. Dat uurtje was direct voorbij!
In Entebbe een massa moslims die reeds onderweg zijn naar Mekka. Mijn weg gebaand naar de check in van de kleine luchthaven en een lange rijd Moslims vervoegd. Echt de vreemde eend in de bijt deze keer.
Lang moeten wachten in de luchthaven waar een paar souvenirswinkeltjes tegen groffe prijzen iets aan de man probeerden te brengen. Toch op het punt gestaan om zo’n geweldig kleurrijk Afrikaans hemd te kopen, maar teveel kleuren om tussen te kiezen en aangezien ik geen vrouwelijke touch bij mij had om mij te leiden had ik waarschijnlijk toch mijn goesting gekocht om dan nadien vanuit elke hoek te moeten aanhoren wat een misbaksel ik nu weer droeg. Zeer gesterkt door deze gedachte toch een geschikt hemd uitgekozen, maar uiteindelijk genekt door de prijs die net te hoog was voor slechte smaak.

Ondertussen was het tijd om te boarden voor Addis. Aangezien al mijn medepassagiers moslims waren, waarvan vele voor de eerste keer op een vliegtuig, verliep de check in nogal hectisch. Of zou het altijd zo gaan? In de wachtzaal waren sommigen al aan het bidden geslagen. Dit vliegtuig zou in geen honderd jaar neerstorten! Dat of God bestond niet! Alleja, die van hen dan toch niet allesinds!
Onderweg naar het vliegtuig was er een enorm lawaai, geschreeuw en van die hoge, schrille, xena-achtige schreeuwen (Zou niet weten hoe ik dat anders moet verwoorden) Ik gok dat de hele familie van elke persoon op dat vliegtuig, wat dus een hele hoop mensen zijn, aan het roepen en wuiven waren, enkele handen door de kleine openingen van elk raam!! Ongelooflijk hoeveel lawaai zo’n groep kan produceren en vooral hoelang ze dat kunnen aanhouden, want we moesten nog even wachten op het vliegveld voor we konden instappen.
In the mean time was de zon aan het ondergaan in een ongelooflijk mooi kleurenpalet boven het victoriameer, zijn laatste warmte aan het stralen. Het had iets van een schilderij, hoewel de beste schilder dit moment niet had kunnen vastleggen. Dit samen met de uitbundige massa mekkagangers en schreeuwers zorgde voor een fantastisch moment. Ik stond erbij en keek ernaar, bevangen door het moment en kreeg zowaar de tranen in de ogen!! Had me geen mooiere uitttocht kunnen wensen.

De vlucht en overstap verliep verder vlot. Nog een gezamenlijk gebed voor het opstijgen, om zeker te zijn dat iedereen aangeroepen was denk ik.
Addis Abbeba is een lichtzee in een land van duisternis.
De incheck in Addis was goed georganiseerd en gestructureerd. Iedereen kreeg een kleurenstickertje op het ticket, en het boarden zou volgens kleur verlopen. Geweldig plan, tot ze begonnen met boarden. Een kleine strakke dame kondigde iets onhoorbaars aan, waarschijnlijk dat het tijd was voor de eerste kleur, maar aangezien niemand verstond wat, stond iedereen recht en begon te dringen. Er ontstond daar een chaos waarbij iedereen probeerde voor te steken en van zijn oren begon te maken als dat niet ging. Magnifiek systeem!

Om 00.30 lokale tijd aangekomen in Ndjamena. Rond 1u30 eindelijk voorbij immigratiedienst. Hoe langer ik daar in de rij stond, hoe kleiner en warmer de ruimte en hoe langzamer het leek te gaan. Het zweet dat begon te parelen in mijn nek voelde ik na een tijdje via mijn rug en bilwang zo naar mijn schoenen lopen.
Ben er trouwens van overtuigd dat er een speciaal plaatsje in de hel is gereserveerd voor het personeel van immigratie. Ook lachen wordt in die immigratiejungle blijkbaar als een bedreiging beschouwd…
Nog een halfuurtje later zag ik eindelijk mijn zak op de band gesmeten worden en kon ik verdergaan.

Ze hebben mij naar een prachtig hotel gebracht, Le Meridien, waar ik twee nachten mocht doorbrengen omwille van administratieve regelingen. Heb blijkbaar van verschillende personen toestemming nodig om effectief naar Abeche te mogen vliegen.
Uiteindelijk 5 papieren vol stempels gekregen waaruit blijkt dat ik mocht vertrekken.

De vrijdag op het hoofdkantoor in Ndjamena doorgebracht, omdat een hele dag hotelzitten me toch wat te saai leek. Smiddags met Abba en Mustafa gaan lunchen, en ook hier hebben ze een vis specialiteit, Chari-Carp, verder op dezelfde manier geserveerd als de tilapia. Dit geserveerd met gebakken banaan (plantin), die trouwens voortreffelijk smaakte. Ze vonden het geweldig toen ik er met mijn handen aan begon en begonnen dan honderduit te vertellen en vragen te stellen. Blijkbaar is met je handen eten toch een vorm van beleefdheid. Het restaurant was niet meer dan een strooien hut met plastieken tafeltjes en in die warme zon voelde ik me opperbest.

Zaterdagmorgen om 6 uur uitgecheckt en zelf mijn rekening moeten betalen. Ondanks een voordeliger tarief mocht ik toch 500 dollar ophoesten voor de twee rustgevende en luxueuze nachten. En ik die dacht dat het op mijn ‘werk’ rekening zou komen.

Samen met Steven, de field security officer ingecheckt en gewacht op dat kleine vliegtuigje. De wachtzaal in Ndjamena luchthaven stelt nog minder voor dan die van Entebbe, en de goede gang van zaken wordt niet geregeld door schermpjes maar door een gestresste vijftiger met vliegeniersbril die elke vlucht luidkeels aankondigt en vervolgens persoonlijk in die hele wachtzaal zeker maakt dat iedereen op de juiste vlucht zit.

Verschillende militairen zien passeren, noorweegse, finse, nepalese jongemannen vooraan de twintig, die de avond voordien het op een zuipen hebben gezet, wist Steven me te zeggen. Laatste verzetje voor de komende maanden.

En dan was het aan ons. Geen weg terug. Een vlucht van twee uur verwijderd van de hoofdstad, over een uitgestrekt no mans land. Drie weken lang mijn thuis. Daar ging ik dus!