Nog een week

Dinsdag mijn visum halen. Mijn reisverzekering nog in orde brengen. Hopen dat er vliegtuigen mogen opstijgen. Boek met kinderliedjes zoeken. Medisch materiaal bijeensprokkelen. Nog zoveel mogelijk mensen zien. Lopende zaken afhandelen… Hoe kort een week kan zijn. Ook begonnen met de Lariam, dus afwijkend gedrag kan vanaf nu daarop gestoken worden. Ik leef in een roes.
Met Don Bosco naar Congo, Mokambo meer bepaald. Maandag 3 mei nachtvlucht, 4 mei zou ik aankomen in Lubumbashi, en word ik opgewacht door een delegatie zusters, Filles de Marie Auxilliatrice, Don Bosco. De eerste tien dagen blijf ik daar, pas me aan, kijk wat rond, bezoek het medisch centrum in Kafubu en wen aan het ritme.
Nadien reis ik 100 kilometer lager met een andere groep zusters, naar Mokambo. Het dorp ligt op de grens met Zambia, in de kopermijnstreek. Engelsen hebben tijdens kolonisatie een spoorweg aangelegd die van Zuid Afrika door mokambo naar Lubumbashi loopt, dit geheel als achtergrondinfo natuurlijk.
September vorig jaar zijn ze gestart met een schoolproject, waarin ik deels zou meedraaien. Een echte taakomschrijving heb ik niet, maar als verpleger kan ik in de voormiddag in het medisch centrum helpen, dat vooral een materniteit is. Aangezien ik nog nooit een bevalling gezien heb, nog snel een crashcursus bevalling gekregen. Maar hoe moeilijk kan dat zijn hé, de natuur zal z’n werk wel doen, ni? Wie nog tof speelgoed heeft mag altijd iets meegeven voor de kindjes daar.
De overige tijd mag ik vullen met computerles geven en de jeugd wat entertainen. Ik neem mijn saxofoon mee en mag ze franse liedjes aanleren. Wie nog een geweldige ingeving heeft mag die altijd meegeven!
De goesting is er en het kriebelt als ik eraan denk, hoewel ik de laatste weken maar al te goed beseft heb wat ik hier achterlaat, en vooral wie.. De zomeravonden, het pseudofilosofisch gezever, de festivals, iedereen blij en gebruind.. En natuurlijk gewoon het unieke en fijne gezelschap... Ik zou er graag een paar meenemen in mijn valies, maar heb geen vrienden die maar 20kg wegen. Als troost neem ik jullie mee in mijn hart, overdreven dramatisch bekeken ;)

‘Ons moe’ zei: Eer het wijf dat moeder heet. Doet er bij deze totaal niet toe, maar daarnaast zei ze ook tegen mij: Jan,als ge der ni graag zijt, komde maar terug hé, ge moet daar ni blijven zenne. :) Moeders.. Iedereen voelt en leeft mee met mijn ouders, de achterblijvers hebben het altijd moeilijk. Wat een ouder lijden kan, en hoewel ik dat snap, kan het mijn pret niet drukken ;)

Ik probeer jullie op de hoogte te houden, maar omwille van een gebrekkige internetverbinding zal dat niet( altijd) mogelijk zijn. Ik probeer terug te gaan naar Lubumbashi voor de viering van 50 jaar onafhankelijkheid. Congo staat dit jaar behoorlijk in de kijker, zie net op het journaal de start van de Congo expeditie op de congorivier. Ik ben dus een van de vele Belgen die er dit jaar gaat zijn :)

Hoe dan ook, mocht ik het niet (genoeg) gezegd hebben: Ik zal jullie missen.. Nu ook weer niet teveel, in september val ik graag terug in jullie armen.
Tot dan!
Liefs
jan