Een eerste zalige week

Het is hier magnifiek! Tijd vliegt, alsof ik van de luchthaven kwam en het nu ineens maandag is. De kinderen zijn geweldig energiek en amusant, en de zusters warm en gastvrij. Ik wil hier nu al niet meer weg.

Maar eerst ff vertellen waar ik zit dus. Maandagavond afscheid genomen en rustig vertrokken, op de vlieger gestapt zoals ik de bus zou nemen.
Pas na een tussenstop in Malawi begon het mij te dagen dat ik effectief vier maanden in Congo zou zitten.

Het vliegtuig komt schokkend en daverend tot stilstand op de versleten landingsbaan van Lubumbashi. Een foto van Kabila Senior lacht me toe terwijl de hitte op mij valt en ik me afvraag of mijn bagage het ook tot hier gehaald heeft.
De weg naar immigratie lijkt eindeloos, maar ik haal opgelucht adem als ik tussen de massa daar een zuster naar mij zie lachen. Zuster Rosa loodst mij door de administratie, met hier en daar een briefje van tien dollar.

Ik zal de eerste dagen, tot de 16de mei, bij Laura blijven. Laura, naar Laura Vicuna, is een opvanghuis voor straatkinderen(meisjes), dat gerund wordt door zusters van Don Bosco, oftewel, Les Filles de Maria Auxilliatrice.
Laura herbergt 32 kinderen, van 4 tot 18 jaar waarvan het gros tussen 6 en 12. Ruwweg ziet hun dag er ongeveer zo uit:
Opstaan om 5 uur, en beginnen met schoonmaken van de stoep voor het verblijf van de zusters. Eten en tegen 6.15 vertrekken ze naar school, te voet, een wandeling van 30 minuten.
Tegen de middag zijn ze terug, eten ze hier, en daarna is het studie. Rond 16.00 sport, of zang of recreatie, avondgebed en verhaal tegen 18.00, dan eten en avondvullerij. Tegen 22.00 is er geen kat meer wakker.
Zo ruwweg dus.

Zuster Rosa parkeert zich voor de poort, en meteen komen er drie meisjes aangelopen. Ze willen helpen met dragen. Ik word bijna verplicht om mijn grote rugzak, toch wel 20kg, te laten dragen door een meisje van 6… die het evenwel zonder veel moeite op haar hoofd zet en mij de weg toont.
Op mijn kamertje een kaartje met in gekleurde letters: Karibu/Bienvenue. Voelde mij direct op mijn gemak.
Mocht ’s avonds mee eten met de zusters, dus beginnen en afsluiten met gebed. Het domein bestaat uit een oud landhuis en een grote tuin, waar de gastverblijven en de slaapzaal van de kinderen bijgebouwd zijn.

En hoewel ik zeker niet verplicht ben mee te leven op hun ritme, sta ik toch elke morgen om 6uur op om naar de kapel te gaan voor de mis. Nadien ontbijt ik mee met de pater/priester en de zusters. De rest van de dag ben ik eigenlijk vrij. Heb hier geen taak, dit is maar een tussenstop tot de zusters uit Mokambo mij komen halen de 16de. Ongelooflijke rust en het totaal ontbreken van stress! Bijna onvoorstelbaar dus.

Had al snel kennisgemaakt met de bewoners hier. Niet moeilijk, buitenkomen was genoeg om er 10 rond mij te hebben.
Heb dan moeten vertellen, vanwaar ik kom, mijn familie, en na dag 2: of ik niet langer kan blijven tot het einde van het jaar. Hartverwarmend schattig!!
In de namiddag help ik mee studeren, en dat is echt aanpassen. Het onderwijs is in niks te vergelijken met dat van ons. Ben eens meegewandeld naar de school. Daar zitten 2000 kinderen, klassen van 90/100 man, dus individuele begeleiding is er niet echt. Ze hebben 1 schriftje, waar alle vakken in komen, en dat ver staat van onze gekafte boeken en geplastificieerde, of in bestekmapjes gestoken cursussen.

Maargoed, dus help ik studeren. Ik bid ’s avonds ook mee met de kleintjes, en heb tranen in m’n ogen gekregen toen die begonnen zingen allemaal. Bidden is hier ook zingen dus. Jaloersmakend, hoe ze zingen, klappen, en dansen met zoveel ritme en vooral zoveel overgave. 32 kelen die harmonieus en vooral krachtig en opzwepend een kleine ruimte vullen met uitbundig gezang. Zit daar middenin, met open mond en grote ogen. 2 klein mannen op mijn schoot, 3 voor mij, de rest naast mij… nog nooit meegemaakt, zo krachtig!

Voor ik vertrok ben ik twee voorleesboekjes gaan halen, en heb het gewaagd daar ‘s avonds iets uit voor te lezen, blijkbaar op een speciale manier. Elke avond beginnen ze dat terug uit te beelden en na te vertellen, met de vraag of ik dat dan ook nog eens wil doen.
Eergisteren zat ik daar zo ook, en opeens begint er eentje door mijn haar te strelen. Dat moet een buitenaards effect geven, want ineens zaten er 4 paar handen door mijn haar te wrijven.
Ik doe dat dan ook bij hen natuurlijk ;)
Vanaf dat ik een stap buitenzet, roept er wel iemand naar mij of staan er klein mannen rond mij. Voor zo'n aandachtskikker als ik vormt dat evenwel geen enkel probleem, maar een hele dag is soms toch vermoeiend!

Toch ga ik elke avond lachend naar mijn kamer. Gisteren begeleidden Dorcas, Carine en Jeannine (ik zal wat met namen beginnen goochelen) me naar mijn kamer, en is Dorcas in het Swahili nog even blijven zingen. Meer is er niet nodig, ze zit voor altijd in mijn hart nu.

Zou kunnen blijven typen. Zoveel verhalen al.

Gisteren kwam Bijou (ik verzin het niet) naar me toe, en was nog iets in zijn hand aan het rollen. Dat was voor mij, om op te eten. Heb vriendelijk bedankt, en niet alleen omdat ik gezien heb waar die handen gezeten hebben, ook omdat hij het blijkbaar al had voorgekauwd.
Het eten kan ik hier trouwens nog niet verder definiëren dan: een bol wit, groene kledder en iets bruinrood achtig, waarvoor ze de benaming ‘voer’ hebben uitgevonden. Maar, alles went, zeker als ge honger hebt.

Even een kleine nota: Michael Jackson is hier een echte legende! Velen hebben daar ongelooflijke verhalen over gehoord, en geloven niet dat hij dood is. Er zijn er zelfs die een paar nummers kunnen zingen: piel the word (Heal the world), Lily the world (We are the world, we are the children) maar vooral de mega hit: Piléééé, Piléééé (Beat it) is hier een succes.

Ik heb het hier goed dus! Zou hier eigenlijk vier maanden willen blijven, en als het kan blijven terugkomen. De kinderen hebben hier diepe indruk op mij gemaakt, en voor de kleine, niet zindelijke, is dat letterlijk te nemen.

Zou nog kunnen verderschrijven, maar ik denk dat het leuker is, het allemaal te vertellen wanneer ik terugkom, aan de hand van verschrikkelijk veel foto’s :)

Nog één ding:
Gisteren zijn we naar Kafubu gereden, dat is een missiepost 15km hiervandaan. Clodine deed haar plechtige Communie in de kathedraal ginder. Is ook een meisje van Laura, maar gaat daar naar school, en omdat er toch iemand zou bijzijn dat ze kende, mochten een paar kinderen van hier gaan vieren.

Om 6uur zijn we vetrokken. Een landrover volgeduwd met 12 man. Ik stapte als laatste in, en bij het dichtslaan van de deur viel de brandblusser naar beneden. Goed begin. Maar nog voor we vetrokken hadden de zuster en de kinderen al om een Bonne Route gebeden, dus kon er niet veel meer misgaan.
De zon was aan het opkomen, er hing nog wat lichte mist, en zo reden we over de aarden weg, links en rechts velden met gras zo hoog dat je er niet kon overzien. Magisch moment, zo vroeg op weg, met een JEEP vol joelende kinderen in hun Communiekleren. Was weer één van die momenten.

Het verslag van die dag bespaar ik u verder, was een uitbundige, leuke, gevierde dag.
De terugweg; diezelfde weg, uitgejoelde kinderen, en zoveel stof op de baan dat ge geen meter voor ogen zag. Jean Claude, onze Chauffeur, wou voor het donker thuis zijn, dus stak aan en aan auto’s voorbij, op die aarden weg, met links en rechts gras waarover ge niet kon zien, en zoveel stof dat ge nauwelijks de achterlichten van de voorganger zag. Zelfde mensen, maar een ander magisch gevoel… toch heel ff bang geweest toen, vooral de moment dat ge net voor u lichten van een tegenligger ziet en snel naar rechts uitwijkt. Of de momenten dat ge de lichten niet ziet, en nog sneller naar rechts uitwijkt.

Ach, heb het hier reuze naar mijn zin, kom weer woorden tekort.

Over een dikke week zit ik in Mokambo, een rit van 5 uur. Ik hoop dat ik daar ook internet heb, tot dan.

Zoniet, verhaal ik alles in geuren en kleuren bij thuiskomst!

Dikke knuffel
Liefs
Jan