Laatste dagen...

...in het groene Uganda. Dagen vliegen voorbij en krijg geen grip op de tijd! Hoewel alles went weet ik vaak niet waar eerst kijken en blijf als een klein kind verwonderd naar de hemel staren snachts.

Deze week was er een delegatie uit Den Haag. De eerste drie dagen van de week liep Josette hier dan ook rond. Een Ierse Nederlandse, of Nederlands Ierse met de zware taak om de mensen hier te interviewen over hun werk en de daarmee gepaard gaande stress. Mocht haar dan bij iedereen gaan voorstellen, wat een beetje raar was aangezien ik de mensen hier zelf maar half ken, en op het einde zelf wat interviews doen omdat ze in tijdnood kwam. Best een interessante ervaring... misschien moet ik iets in die sector gaan doen :)

Verder zijn we dan ook The Surgery gaan bezoeken. Klinkt veelbelovend, maar is in feite een kleine goed draaiende Britse dokterspraktijk en mijn eerste punt van doorverwijzen voor een patient. Zag er goed uit, weldraaiend, véél patienten in de wachtzaal en de mogelijkheid tot kleine ingrepen.
Van daaruit reden we verder door naar het Sheraton Hotel, waar die Den Haag delegatie verbleef. Hebben daar geluncht en dat is een ervaring op zich! Een aparte rijke decadente wereld binnenin Kampala. Overal pakken die lijken toe te nemen in omvang naarmate ze langer gedragen worden, terwijl de mannen (alleen maar mannen) erin verder gewichtig telefonerend of al laptoppend de dag doorkomen.
Blij dat ik daarbuiten was, alhoewel natuurlijk ook blij dat ik dat weeral gezien heb. Dat de lunch door ICC betaald werd was ook mooi meegenomen!

Verder mag ik toch zeggen dat ik goeie maatjes aant worden ben met de drivers hier. Sinds ik de drie-fasige handdruk onder de knie heb, kan ik in hun ogen geen fout meer maken. Ze vinden het grappig dat ik zoveel vragen stel en geven graag uitleg. Ik schuw dan ook geen enkel onderwerp.
Zo ging het op een gegeven moment over geloof. Voor je daarover begint moet je je natuurlijk afvragen: is het slim om als niet praktiserende katholiek en halfbakken christen in discussie te gaan met een streng praktiserende en diepgelovige moslim met een uitgesproken mening om dan vooral het onderwerp ‘fundamentalisme’ te willen aansnijden...
Was vergeten mijzelf die vraag te stellen en dus serieus onder tafel gepraat en denk eraan om zelf moslim te worden nu! Het begon nochthans interessant. Moses, want als je over geloof discussieert doe je dat het beste met iemand die Moses heet, vroeg mij uit te leggen waarom wij niks meer met ons geloof doen. Wij hebben hen hier in Afrika Islam of Katholicisme opgelegd, en nu zij dat geweldig nauwgezet toepassen en volgen, zien ze dat degenen die het oplegden, er niks meer mee doen. Waarom? Eeuhm... Gezocht naar woorden, maar durfde niet voluit te spreken, heb subtiel mijn eigen persoonlijke mening gegeven want het laatste wat je wil is iemand beledigen als het daarover gaat.
Weer bijgeleerd, blik weer bijgesteld.

Heb hier nu drie weken gezeten, en welgeteld 11 patienten gezien. Flauwtes, diarree, spierpijn, krampen, hoge bloeddruk en de laatste twee dachten dat ze malaria hadden. Nu het regenseizoen is, denken ze hier allemaal dat ze malaria hebben, anders denken ze dat het tyfus is.
Maar test was negatief, en met rust, iets tegen de koorts of tegen de krampen en vooral veel drinken is elke patient volledig hersteld!
Zoals je merkt is er over mijn werk hier dus niveel te zeggen. Heb hier wat medicatie en als er iemand zich niet goed voelt, onderzoek ik de klachten en behandel hem/haar, vooral banale dingen. Vertrouwen is wel belangrijk. In het begin kwamen ze niet zo vaak naar mij, maar naarmate ik meer mijn gezicht liet zien, komen ze nu voor zowat alles naar hier, vaak alleen om eens te babbelen.

Hetzelfde wacht mij in Tsjaad, alleen is het daar int Frans en warmer!

Had plannen om dit weekend Kampala te gaan bezichtigen, maar in plaats daarvan heb ik de intercontinentale diarreerace gelopen. Voor diegenen die verderlezen, u weze gewaarschuwd!
Voelde me vrijdag al niet zo schitterend na de lunch, hoewel die me zeer goed smaakte! Savonds op appartement geen honger, meer zelfs, alleen de gedachte aan eten maakte me misselijk! Toch maar vroeg gaan slapen. Nog geen half uur in bed of er terug uit om over te geven! Slechts het begin van een lange nacht, waarin ik gaandeweg een temperatuur ontwikkelde van 39.8, wat een persoonlijk record is. Veel tijd voor vreugdekreten kreeg ik echter niet aangezien mijn lichaam duidelijk wilde maken dat het niet content was!
Bel ik iemand? Met mezelf afgesproken dat pas te doen als temp boven 40 ging! Ondertussen mezelf wat proberen af te koelen met ventilator, dafalgan, ibuprofen... dingen die mijn maag maar net wou verdragen!
Zaterdag ging in een waas van bedliggen, ziek voelen en krampen voorbij. En hoewel zondag de grootste strijd gestreden was, was ik het beu, moe, voelde me ellendig en wou iemand zien! Na de ‘tigste keer op het WC toch maar een driver gebeld om me naar The Surgery te brengen. Dokter heeft me iets tegen de krampen gegeven en antibiotica! Alleen al het feit dat iemand me onderzocht en verderhielp lapte me al wat op.
En nu herstelt alles zich redelijk normaal verder! Ik kan weer genieten van een hongergevoel, hoewel ik een scheet toch nog niet altijd vertrouw! De eerste is zeker altijd een gok. Ofwel het gelukzalige gevoel van opluchtende vrijheid ofwel de ultieme vernedering! Jaah, de geneugten der mensheid! (Ik weiger te erkennen dat dit enkel voor mannen geldt)

In alle ernst: Heb me nog nooit zo ellendig, miserabel en eenzaam gevoeld als die twee dagen! En zelfs deze ervaring omarm ik natuurlijk, I had it coming, maar het moet toch niet teveel voorvallen!
(Voor de insider: Hierbij vervalt poor juanito day in het niets)

Zo, de laatste keer vanuit Uganda! Donderdag vertrek ik hier met Ethiopian Airlines naar Addis Abbeba,dan Ndjamena, als alles goed gaat kom ik vrijdag of zaterdag in Abeche aan.

Tot ergens onderweg,
Liefs
Jan