Een kinderlach...

Derde week ingezet. Kan de tijd niet stopgezet worden? Aan dit tempo is het voorbij voor ik het goed en wel beleefd heb.
Tijd hebben ze hier trouwens allemaal met hopen. Gebeurt het vandaag niet, dan gebeurt het morgen wel, en zelfs dan nog niet gehaast, vooral geen reden om je druk te maken.
Voorbeeld: Eergisteren passeerden we in de namiddag bij een priester, om een boekje te laten kopiëren. De priester had geen tijd maar tegen 9u morgenvroeg zou het klaar liggen.
Gisteren tegen 9u langsgegaan, nog altijd niet klaar, tegen 12u terugkomen. Rond 18u, schemerduister, ging ik terug ... Ze waren het vergeten, of ik even kon wachten. Kopieerapparaat werkte maar half, dus de helft van de pagina’s zijn onleesbaar. Ik vind het geweldig, maak me niet druk, en zou dit helemaal gewoon kunnen worden. Heb me nu al aangepast :)

Mijn verblijfplaats is dus nog steeds Lubumbashi, bij Laura. Nog niet in Mokambo geraakt, en de kans zit erin dat ik hier dichterbij ergens ga werken, of verder hier blijf. Ben ik zeker niet rouwig om.
De kinderen hebben m’n hart gestolen. Altijd wel iemand aan m’n hand, altijd vrolijk, altijd ambiance.
Met alle mogelijke middelen proberen ze mij Swahili aan te leren, maar aangezien niemand het deftig kan schrijven, is het vooral klanken nabootsen.
Regelmatig eet ik mee met de kinderen, handsgewijs uit 1 grote pot. Dat druist in tegen wat ik bij tropische geleerd heb, maar dat laat ik eventjes stil aan mij voorbijgaan.
Heb ze ook foto’s van thuis laten zien. Nu wrijven ze elke dag door m’n haar, in de hoop dat het sneller gaat groeien. Heb een paar filmpjes van toneel laten zien, en dat had succes. Kan ze misschien laten overkomen voor de volgende voorstelling… :)
Overigens, ze zijn hier vooral zot van een Frans gedubde Mexicaanse soap, die ik als notoir filmliefhebber niet kan appreciëren. Tot mijn grote frustratie kan ik ze daar niet van overtuigen. Daags nadien zag ik waarom, toen we een Nigeriaanse film zagen. Kan niet beschrijven hoe die, op alle mogelijke manieren, slecht is. Een genre apart, waar verhaal door elkaar loopt, camerastandpunten er niet toe doen, het geluid slecht en de achtergrondmuziek belachelijk is. Sindsdien heb ik begrip voor die Mexicaanse soap…

Vorige week, vraag me niet hoe, ben ik bij de repetities van de postulanten beland. Die studeerden een dans in voor een feest dat gegeven werd ter ere van het provinciehoofd. Eerst nog supporteren vanaf de zijlijn, maar al gauw stond ik er middenin. Dat vonden ze natuurlijk geweldig. Heb pas echt bijval geoogst op het feest zelf, waar alle zusters van de omgeving aanwezig waren. (Enkele oude blanken, vele jonge zwarten) Een blanke die danst, en dan nog een man. Kom ik nu een zuster tegen op straat of hier in huis, word ik nogmaals gefeliciteerd met mijn performance. Heb van Zuster Bernadette, het provinciehoofd, zelfs een klein houtsculptuur gekregen. Naam gemaakt dus en mijn faam gaat mij voor :p

De meisjes hebben dat ook gehoord, en nu gaat er geen dag voorbij, of ik moet meedansen. Ik moet ze natuurlijk laten voorgaan op vlak van sierlijkheid en ritme (nog altijd zeer jaloers) maar ze zijn toch een beetje onder de indruk, meer heb ik niet nodig. Mijn ego groeit hier danig buiten proportie moet ik toegeven.

De zusters hebben er hun taak van gemaakt mij zoveel mogelijk mee te nemen, zo zie ik dingen die ik anders niet zou zien.
Zuster Myriam, een van de oppaszusters, nam me mee om te betalen vorige week.
Even terzijde: Er is een hoofdzuster, Soeur Odille, een vrolijke vrouw die touwtjes stevig in handen heeft. Daarnaast een soort adjunct/hoofd die zich ook over de postulanten ontfermt. Verder nog twee kinderoppaszusters, een kookzuster, Soeur Victorine die mijn leeftijd heeft, en een waszuster, Soeur Reginald. Blijft er nog Soeur Georgette over. Haar taak kan ik niet echt omschrijven, maar ik zou haar graag de ambiancezuster noemen. Een gezellige, gezette grote vrouw met ziekenfondsbrilletje, die altijd lacht en verhalen vertelt. Vandaag heeft ze een T shirt van garage Hermans uit Hamme aan, met afprijzingen, en op een of andere manier maakt haar dat nog grappiger.

Maar dus, met Zs Myriam gaan betalen. Elke maand betaalt zij het schoolgeld, enorme sommen gezien de waarde van de Kongolese frank. Zij doet daar anderhalve dag over, want alles te voet, en alles cash. Ik mocht mee, met grote ogen natuurlijk. De lokalen waar de directeur zit, sommige schoollokalen, de verloedering, en ergens achterin nog 8 ongeopende dozen lesmateriaal van Unicef. Teveel indrukken om op te noemen.
Nog leuker is, dat we dan soms het openbaar vervoer nemen. Dat bestaat uit aftandse Toyota busjes, die meer beginnen schokken en daveren naarmate er minder volk in zit. Gelukkig zitten die meestal overvol, dus valt dat daveren nogal mee, de occasionele krater niet meegerekend natuurlijk.
Met die busjes komt een loopjongen. Die roept bij elke halte waar ze naartoe gaan, want borden zijn er niet. Al rijdend natuurlijk. Hij collecteert ook de bruine gescheurde nauwelijks leesbare bankbriefjes. En meestal vertrekt die bus al, zodat hij er, al lopend, moet inspringen, zich tegen een passagier moet drukken om al rijdend die schuifdeur weer toe te krijgen, wat meestal twee pogingen vraagt.
Waar het ook goed voor is: Close encounters met de lokale bevolking. Wanneer ik instap klinkt er meestal luid gelach (aaah Muzungu), lachen de oudere dames hun hele tand bloot, en stoppen of beginnen kinderen te wenen. Bij zweterige zwoele temperaturen in zo’n bus komt lichaamsgeur ook geweldig tot zijn recht. Heerlijk…

Vorige week zorgde de ik-neem-jan-mee-drang van de zusters ervoor dat ik op een gebedswake en dag nadien op een begrafenis belandde.
De 48-jarige zoon van een helpster bij Laura was gestorven. We gingen haar condoleren thuis. 6 postulanten, 2 zusters, 3 van de oudere kinderen en ik. Drie dagen van rouw, we waren de derde dag. Haar woonkamer was omgebouwd tot verblijfplaats van de vrouwen, de mannen bleven buiten tijdens die drie dagen. Leed en pijn met de familie delen.
Ik mocht mee binnen in de woonkamer, want blank en onwetend. We baden een rozenkrans voor de zoon, wiens portret in het midden van die kamer stond, geflankeerd door twee kaarsen. Vele andere kwamen binnen, zaten neer of gingen weer.
Tot dan was ik gewoon een buitenstaander, voelde me daar als toerist, die kwam zien hoe het eraan toe ging. Toen zette Sr Mado (oppaszuster) een klaaglied in. Dialoog tussen haar en de rest. Laagstemmig harmonieus traag ritmisch… Zo ongelooflijk mooi en droevig. Paar begonnen theatraal te wenen. Ik voelde me triest. Had ineens te doen met hun verdriet, hun verlies, had verdriet dat deze Christophe er niet meer was, hoewel ik de man nooit gezien had.
Begrafenis volgende dag. Korte mis want nog twee trouwen nadien. Op het einde weer die dialoog, tussen enkele en de hele kerk. Tijdens die dialoog werd de kist naar buiten gedragen, de vrouwen begonnen buitenzinnig te wenen, buiten te schreeuwen.
De lijkwagen vertrok met luide sirenes (anders kom je niet traag door dit verkeer) en iedereen stapte maar in de volgwagens, bekend of niet bekend.
Eerste tussenstop: het ouderlijke huis, waar de kist werd binnengedragen. Daar ontstond een geweldig drukke hysterie. Een paar kinderen waren meegekomen (Paar van 12 jaar, paar van 14, paar van 17) en die gingen binnen. Aangezien ik niemand anders kende volgde ik, met bang hart. Net voor we daar binnengingen pakte Fatoma mijn hand en bleef bij mij buitenstaan. Ben haar daar zeer dankbaar voor.
Toen ze terug buitenkwamen met Christophe, werd het stil. De kist werd buitengezet, opengemaakt. Iedereen verzamelde zich daarrond. In een stille stoet ging iedereen groeten. De stilte werd doorbroken door een ijzingwekkende kreet. Mijn haren gingen recht omhoog staan en alle aandacht werd naar die schreeuw gezogen. De dochter had haar vader gegroet en zakte snikkend in elkaar. Het wenen en roepen begon terug.

Ben nog meegegaan naar het kerkhof, nadien richting Laura terug. Voelde me ongemakkelijk, een voyeur, maar de maman kwam zeggen dat ze zich vereerd voelde dat ik erbij was, mijn condoleance had getoond. Ze ging het nooit vergeten.

De kinderen hadden hard en uitbundig gehuild, maar eenmaal terug thuis, ging het leven weer verder zoals gewoonlijk.

Zo gaat het hier ook verder. Ik weet niet wat morgen brengt, besef van tijd vervaagt een klein beetje. Vind het ook zeer interessant om mee te maken hoe de zusters hier leven, met de nodige hiërarchie, en hoe 30 meisjes, 30 zussen eigenlijk, samenleven.
Het enige waar ik het soms moeilijk mee heb, zijn de lijfstraffen. Gisteren nog werd een kleine ferm getikt met een houten stok voor een of ander onbenul. Net iets meer dan een opvoedende tik. De kinderen passen dat ook op elkaar toe, zonder veel effect overigens.

En hoewel ze hier inderdaad bijna niks hebben, lachen ze hier constant. De kinderen hebben nihil privacy, weinig bezit, en toch lijken ze allemaal gelukkig en tevreden. Bijna denken dat veel bezit ongelukkig maakt... Maar het is vooral het contact, het samenleven, het gezelschap..

Normaal lopen ze hier in hun ‘plunje’ rond, maar op feest en zondagen trekken ze hun schone kleren aan. Dan zie je de oudste met een truitje van Dolce en Gabbana, jeansrok en mooie witte schoenen paraderen.
Heb een deel van de kleren die ik meehad, afgegeven, dus een groot deel van de kleintjes lopen op zondag met kalisto T shirts rond, of een mooi jeansjurkje. Zeer vertederend om te zien eigenlijk.

Ik hoop stiekem dat ik hier kan blijven, maar we zien wel wat er op mijn pad komt. Heb het gevoel dat elke ervaring me hier zal inpakken en niet meer zal loslaten, dus laat maar komen!

Tot een volgende keer,
Liefs
Jan