Eerste stagedag
Door: jan
Blijf op de hoogte en volg Jan
20 Februari 2006 | Nederland, Groningen
Hey luitjes,
Meer nieuws uit Groningen. Ik heb ondertussen niet stilgezeten en denk dat ik nu zowat alles geregeld heb dat nodig is om mijn verblijf aangenaam te maken.
Wat mijn verblijf zeker aangenaam maakt is de variëteit aan mensen dat je hier leert kennen. Ik heb mijn kennissenkring (en hopelijk eventuele vakantieadressen) uitgebreid. Van het ruwe russia en oekraïne via litouwania en denemarken tot het romantische frankrijk om te belanden in het zonnige italië en spanje. Ik reken mexico hier ook bij, aangezien zij toch dezelfde taal spreken.
Over taal gesproken, ik kan u trots melden dat ik in zeven verschillende talen slaag kan krijgen van verontwaardigde zoniet beledigde vrouwen. ( Geef toe, wat is nu het eerste dat ge vraagt aan buitenlanders) Denk eraan: als ik ooit vreemde taal gebruik, is het geen compliment!
Dinsdag dan mijn eerste echte stagedag. Vroeg gaan slapen, niet kunnen slapen, om vier uur wakkergeworden van dronken belgen die besloten dat het fijn was om nog pasta te gaan koken. Ik daarentegen heb hun hele gesprek kunnen volgen en heb die nacht niet meer geslapen. Lang leve de containers met isolatie.
Fris en monter stond ik dus een uur later op.
Ik besloot ontspannen te blijven. relaxed en rustig ontbeten, me op m'n gemak klaargemaakt. Misschien iets te, want het was ineens vijf voor zeven. Dat is niet zo goed als je de weg moet zoeken in den donker naar een lokatie die een dikke dertig minuten van u afligt.
Gelukkig is er mappy en had ik een routebeschrijving afgepringt de avond ervoor. Meer dan eens bleek mijn half jaartje scouts-ervaring niet voldoende om zonder vloeken en op een totaal andere manier dan beschreven aan te komen. Verschillende keren teruggedraaid omdat ik een straat niet had gezien, of omdat het gewoon onduidelijk was. Time was ticking away... In een laatste poging er op tijd te geraken heb ik mijn vitesse wat hoger geschakeld (van 1 naar 2) en alles gegeven wat er in mijn uitgeputte lijf zat, puur op gevoel.
Om 07.28 kom ik het ziekenhuis binnen.
Je geheugen wil je wel eens in de steek laten, en vooral op de meest cruciale momenten is dat lastig. Iedereen die me een beetje kent, weet dat ik mijn GSM redelijk wat minuten laat voorlopen (hoeveel is nooit geweten). Op de klok in het ziekenhuis blijkt dat verschil negen minuten te zijn.
Nat in zweet, uitgeput, moe, maar all the way relaxed arriveer ik op de dienst. Iedereen kijkt me aan als ik de dienstwacht binnenkom, en ik voel dat ik hier iets geweldigs interessant moet zeggen. Net voor ik de gevleugelde legendarische woorden: "Hey, ik ben Jan, stagiair uit België, en ik moet nog een pakske hebben" kon uitspreken vlogen er allerlei handen op me af, gevolgd door namen, de ene nog vreemder dan ander. Iedereen blij en vriendelijk, ik vind het meteen tof, eeng oed begin, maar ik had nog wel een pakske nodig.
(een pak) (ook wel uniform genoemd)
Dus naar Linnendienst, zonder pasje, want dat heb je natuurlijk nodig.
Terug, pasje geleend, uniform uit de muur. Broek te klein, alleen vest groot genoeg. Grootste deel van de dag in mijn 'spijkerbroek' rondgelopen.
Bleek dat ik die dag nog een pasje moest laten maken."Geen probleem", zei ik, "waar moet ik zijn?" "In het andere ziekenhuis", luidt het antwoord. Dus, jan neemt de pendelbus naar het andere ziekenhuis. Rustig uitzweten en op adem komen, terwijl ik een interessant gesprek heb met de chauffeur, dat blijkbaar over de bewegwijzering in België en Nederland gaat. (het onderwerp diende zich aan zal ik maar zeggen)
"Kijk naar de camera" hoor ik nog zeggen voor ik goed en wel besef dat je zo'n pasje met foto moet dragen waar iedereen het kan zien. Drie keer trekt de lieve meneer opnieuw voor ik het acceptabel vind. Dat pasje wordt verbrand zodra het overbodig wordt.
Terug pendelbus. Ik dacht: laat ik vandaag eens echt wild doen, dus... Hetzelfde gesprek gevoerd met andere chauffeur, alleen was ik nu de betweter.
Verder is de dag quasi normaal verlopen. Het is alleen moeilijk de mensen te verstaan als ze echt "Grunings" gaan praten. Je lacht dan wat mee, en knikt een beetje. Het is ook wederzijds hoor. Als ik een vraag stel zeggen ze meestal "jaja" gevolgd door een glimlachje, waarna ze weer verder gaan met lezen.
De artsassisstente stottert haar weg door de slecht nieuws gesprekken, wat voor een komisch effect zorgt, net omdat je er niet om mag lachen. De mopjes zijn ook aan de flauwe kant (Mevr Slijm is verkouden: Mevr. Slijm heeft slijm...) Na al mijn spitsvondige opmerkingen, geweldig grappige uithalen en moppen met clevere clou, is dat natuurlijk eventjes aanpassen, maar ik denk dat het snel went ;):p
Zo zag mijn eerste stagedag er ongeveer uit. Meer volgt
Greetz
jan
Meer nieuws uit Groningen. Ik heb ondertussen niet stilgezeten en denk dat ik nu zowat alles geregeld heb dat nodig is om mijn verblijf aangenaam te maken.
Wat mijn verblijf zeker aangenaam maakt is de variëteit aan mensen dat je hier leert kennen. Ik heb mijn kennissenkring (en hopelijk eventuele vakantieadressen) uitgebreid. Van het ruwe russia en oekraïne via litouwania en denemarken tot het romantische frankrijk om te belanden in het zonnige italië en spanje. Ik reken mexico hier ook bij, aangezien zij toch dezelfde taal spreken.
Over taal gesproken, ik kan u trots melden dat ik in zeven verschillende talen slaag kan krijgen van verontwaardigde zoniet beledigde vrouwen. ( Geef toe, wat is nu het eerste dat ge vraagt aan buitenlanders) Denk eraan: als ik ooit vreemde taal gebruik, is het geen compliment!
Dinsdag dan mijn eerste echte stagedag. Vroeg gaan slapen, niet kunnen slapen, om vier uur wakkergeworden van dronken belgen die besloten dat het fijn was om nog pasta te gaan koken. Ik daarentegen heb hun hele gesprek kunnen volgen en heb die nacht niet meer geslapen. Lang leve de containers met isolatie.
Fris en monter stond ik dus een uur later op.
Ik besloot ontspannen te blijven. relaxed en rustig ontbeten, me op m'n gemak klaargemaakt. Misschien iets te, want het was ineens vijf voor zeven. Dat is niet zo goed als je de weg moet zoeken in den donker naar een lokatie die een dikke dertig minuten van u afligt.
Gelukkig is er mappy en had ik een routebeschrijving afgepringt de avond ervoor. Meer dan eens bleek mijn half jaartje scouts-ervaring niet voldoende om zonder vloeken en op een totaal andere manier dan beschreven aan te komen. Verschillende keren teruggedraaid omdat ik een straat niet had gezien, of omdat het gewoon onduidelijk was. Time was ticking away... In een laatste poging er op tijd te geraken heb ik mijn vitesse wat hoger geschakeld (van 1 naar 2) en alles gegeven wat er in mijn uitgeputte lijf zat, puur op gevoel.
Om 07.28 kom ik het ziekenhuis binnen.
Je geheugen wil je wel eens in de steek laten, en vooral op de meest cruciale momenten is dat lastig. Iedereen die me een beetje kent, weet dat ik mijn GSM redelijk wat minuten laat voorlopen (hoeveel is nooit geweten). Op de klok in het ziekenhuis blijkt dat verschil negen minuten te zijn.
Nat in zweet, uitgeput, moe, maar all the way relaxed arriveer ik op de dienst. Iedereen kijkt me aan als ik de dienstwacht binnenkom, en ik voel dat ik hier iets geweldigs interessant moet zeggen. Net voor ik de gevleugelde legendarische woorden: "Hey, ik ben Jan, stagiair uit België, en ik moet nog een pakske hebben" kon uitspreken vlogen er allerlei handen op me af, gevolgd door namen, de ene nog vreemder dan ander. Iedereen blij en vriendelijk, ik vind het meteen tof, eeng oed begin, maar ik had nog wel een pakske nodig.
(een pak) (ook wel uniform genoemd)
Dus naar Linnendienst, zonder pasje, want dat heb je natuurlijk nodig.
Terug, pasje geleend, uniform uit de muur. Broek te klein, alleen vest groot genoeg. Grootste deel van de dag in mijn 'spijkerbroek' rondgelopen.
Bleek dat ik die dag nog een pasje moest laten maken."Geen probleem", zei ik, "waar moet ik zijn?" "In het andere ziekenhuis", luidt het antwoord. Dus, jan neemt de pendelbus naar het andere ziekenhuis. Rustig uitzweten en op adem komen, terwijl ik een interessant gesprek heb met de chauffeur, dat blijkbaar over de bewegwijzering in België en Nederland gaat. (het onderwerp diende zich aan zal ik maar zeggen)
"Kijk naar de camera" hoor ik nog zeggen voor ik goed en wel besef dat je zo'n pasje met foto moet dragen waar iedereen het kan zien. Drie keer trekt de lieve meneer opnieuw voor ik het acceptabel vind. Dat pasje wordt verbrand zodra het overbodig wordt.
Terug pendelbus. Ik dacht: laat ik vandaag eens echt wild doen, dus... Hetzelfde gesprek gevoerd met andere chauffeur, alleen was ik nu de betweter.
Verder is de dag quasi normaal verlopen. Het is alleen moeilijk de mensen te verstaan als ze echt "Grunings" gaan praten. Je lacht dan wat mee, en knikt een beetje. Het is ook wederzijds hoor. Als ik een vraag stel zeggen ze meestal "jaja" gevolgd door een glimlachje, waarna ze weer verder gaan met lezen.
De artsassisstente stottert haar weg door de slecht nieuws gesprekken, wat voor een komisch effect zorgt, net omdat je er niet om mag lachen. De mopjes zijn ook aan de flauwe kant (Mevr Slijm is verkouden: Mevr. Slijm heeft slijm...) Na al mijn spitsvondige opmerkingen, geweldig grappige uithalen en moppen met clevere clou, is dat natuurlijk eventjes aanpassen, maar ik denk dat het snel went ;):p
Zo zag mijn eerste stagedag er ongeveer uit. Meer volgt
Greetz
jan
-
20 Februari 2006 - 21:33
Lotte:
Amaai Jan,
Je was daar precies meer dan welkom! Maar ja, je bent dan ook een prima gratis werkkracht he. En ééntje waar ze niet teveel energie moeten insteken: gewoon even jaja zeggen en verderlezen, daar zou ik ook blij mee zijn :-)
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
