jan doet sport

Ben hier aant typen op de tonen van : “My way” (Frank Sinatra voor de onwetenden).
Ik ben hier nu een maand. Zo snel, zo veel, zo anders,... Ik geraak er niet over uitgepraat, wil het iedereen laten weten, maar ik denk dat het ondertussen duidelijk is dat het hier wel meevalt :) Er is hier zoveel te leren, te ontdekken, zelfs al zit ik ‘maar’ in het buurland.

Zo ben ik ook trots te melden dat ik me, in die gedachtengang, gewaagd heb aan een sporttraining hier. Niet iets dat in mijn gewoonten ligt. Eigenlijk ben ik omgepraat om mee te gaan, en dacht dat het wel geen kwaad zou kunnen. Nuja... Iedereen vergist zich wel eens.

Het was een circuittraining, gegeven door een fanatieke kalende sportman, midden veertig, die duidelijk een gefascineerd is door zijn eigen lichaam en elk spiertje daarvan wil workouten.
Waarmee ik maar wil zeggen dat ik me vanaf het begin niet op mijn gemak voelde. Twintig oefeningen, elk een minuutje volhouden. Mensen die me kennen weten dat mijn conditie door uiteenlopende zaken niet meer is wat het ooit geweest is, als het al ooit iets betekends geweest is. En zo bleek... Ik was al bekaf na de opwarming. Nu, die opwarming werd dan ook zeer enthousiast gegeven door die rondhuppelende blok spier die zoveel mogelijk: MAXIMAAL riep als mogelijk en duidelijk weet heeft van wat vermoeiend is.
Je weet of je weet het niet, maar ik ga nog liever kapot dan op te geven in het bijzijn van iemand dat ik ken. Dus ik heb me naar de eerste oefeningen gesleept, en begonnen met situps, gevolgd door pushups. Ik kan me niet alles herinneren (geen zuurstof naar de hersenen vermoed ik) maar het was uitputtend. Tijd gaat op dat moment maar traag voorbij. Halfweg een kleine inzinking gekregen, eventjes wat rustiger aan gedaan, lang treuzelen tussen twee oefeningen is the trick heb ik gemerkt! Op het einde languit neergevallen, afgemat, kon niet meer.
Gaat daar ineens dat nazi-fluitje terug!! Blijkt er verdomme een tweede ronde te zijn. Ik kijk rond en zie overal stomende rode mensen staan, met stierenekken en dikke aders die overal naartoe blijken te lopen. Gezichten alsof ze gemarteld werden. Na de “workout”, want zo noem je dat dan, praat iedereen dan over hoe goed het wel ging, dat het beter ging, dat ze meer kilos hebben kunnen tillen, of beter zijn geworden in wat dan ook. Blijkt er ook bij te horen. Bij gebrek aan adem en prestaties maar in stilte mijn rugzak gepakt en me naar de kleedkamers begeven. Tot drie dagen nadien heb ik mijn armen en benen gevoeld bij elke beweging die je lichaam kan maken, en geloof me, dat zijn er veel. Voor zover de sportervaring hier dus.

De avond nadien zijn we met zowat de hele container weggeweest. Toen we buitenkwamen begon het te sneeuwen. Niemand laat zich uit het lood slaan: we zijn vastberaden om in dat centrum te geraken. We bestijgen onze fietsen, enkele fietsloze meisjes springen achterop, en zo vertrekken we. In het begin nog wat moeilijk, maar langzaam krijgen we snelheid. Eric, met russische Olga achterop, behaalde topsnelheid en nam een eenzame voorsprong op de dertig minuten durende trip naar het centrum.

Ondertussen begint de sneeuw echt met pakken uit de hemel te vallen, gecombineerd met een stevige wind die langs alle kanten blijkt te komen. Sommige blijven achter, anderen willen zich bewijzen en vechten zich door dat hele pakket. Lena,(oekraïne) achterop probeert een gesprek aan te knopen maar daar versta ik geen knijt van, door de combinatie van slecht engels en veel te veel wind. Het zicht verminderd en ik vermoed dat ik alleen rijd.
Plots voel ik telefoon in m’n broekzak. Steven. Of Eric daar ook is. De vriendin van Lucia is gevallen, aan de andere kant vant stad, bloedt hevig. Ze moet naar spoed en Eric is de enige met een auto, maar die neemt zijn GSM niet op. Ik beloof Eric te gaan halen. Lena laat ik afstappen bij een tweede groep van onze containers die juist passeert, en ik pobeer zo snel mogelijk naar Eric toe te sprinten, die een voorsprong had opgebouwd van tien minuten. Door de wind, door de sneeuw, met spieren die uitgeput waren (vervloekte workout), geraak ik bij Eric, die zo goed als in het centrum is. Probeer alles uit te leggen. Eric snapt het en zet Olga af. Ik was liever bij Olga achtergebleven (stond daar alleen), maar aangezien ik de enige verpleegkundige was, vond ik niet dat ik kon achterblijven, moest er toch iets ergs zijn. Met een diepe zucht terug op de fiets, om opnieuw de weg terug door dat akelig weer te vechten.
Lucia en Mikel zien uit de verte twee sneeuwmannen opdoemen en doen teken dat we moeten opschieten.

Ik heb in de eerste dagen hier een kaart van Groningen gekocht die nu handig van pas kwam. Kaart van de muren gerukt, auto in.
Daar geraken bleek niet het meest eenvoudige te zijn. Er was niet gestrooid, je zag bijna geen hand voor ogen, en zo moest Eric dus vertrekken. Het is twee keer spannend geweest, gegleden en net op tijd kunnen stoppen. Met bonkend hart dan toch maar verder gegaan.

Aangekomen bij Lucia’s vriendin, bleek het helemaal niet zo dringend of zelfs erg te zijn. Spanjaarden kunnen zaken precies erger voordoen dan ze zijn, of hun engels is niet al te best. Ze moest wel naar spoed allezins. Hebben daar anderhalf uur op spoed gewacht, en tegen twee uur, na een kleine beraadslaging, toch nog de rest van onze container gaan opzoeken.

Bleek een feestje te zijn waarop iedereen al dronken was, dus amicaal als je bent als je onder invloed bent, werden we hartelijk onthaald, bier aangeboden, zodat we snel in dezelfde sfeer vertoefden.
Natuurlijk wordt er gedanst, en zelfs mijn spierpijn bleek ineens weg te zijn. Gelukkig waren er banken waar je dan af en toe toch kon uitrusten, en praten met wie er dan ook naast je zat.

Zo heb ik die avond dan twee hollandse meisjes leren kennen (Geen Loesje...) die op zich redenen genoeg (hadden) waren om van holland tegaan houden. Leuk gesprek, en hoe meer containermensen me zagen zitten, hoe meer opmerkingen ik kreeg, hoe meer me in de zij gepord werd: “Ey jan, they are goodlooking girls, Knipoog! “
Natuurlijk bleken hun vriendjes daar ook rond te lopen, en ik wou eigenlijk terug naar de dansmenigte, met de bar als tussenstop. Vriendelijk bedankt voor het uitzonderlijke gesprek, en opgestaan. Toen ik terug was bleek mijn plaats ingenomen door één van de belgische jongens, die zijn kans precies aant grijpen was.Gelukkig stonden de twee deernen snel op, weg van hem. In een roes van overwinning me dan toch maar gewaagd aan enkele salsa-bewegingen, waarvan gelukkig geen foto’s of filmpjes zijn.

Om zes uur is die hele bende een klein pizza restaurantje binnengestormd.(open om zes uur smorgens!) Iedereen kleine pizza op, en zijn dan uiteindelijk toch maar vertrokken. Wij met auto, rest met fiets.
Toen we de straat inreden werd de auto bekogeld met sneeuwballen, wat een heus sneeuwgevecht heeft uitgelokt. Na een uur, verkleumd, nat, met vingers zonder gevoel toch maar de veilige warmte van onze eigen container opgezocht.

Je zou denken dat het dan gedaan is, maar gelukkig had Mauricio (mexicaan) nog een film gekocht (Gli Incredibile) en onder unaniem besluit zouden we die nog zien. Spijtiggenoeg weigerde de laptop of CD dienst. We zijn dan noodzakelijkerwijze gaan slapen. Alles deed pijn, bijna alles was nat, maar het was wel een geweldige avond nacht en morgend geweest!
Het kan niet alle dagen feest zijn, dus ik probeer plichtsbewust aan mijn eindwerk te werken, maar op een of andere manier wordt mijn aandacht altijd afgeleid. En ik probeer echt... Ik probeer...

Op stage loopt alles goed. Ze zijn content van mij, en mijn werkbegeleider ziet dat allemaal goed zitten. Ik mag zelfs infuzen leren prikken, hoewel stagaires dat dus eigenlijk niet mogen doen! Ik kan zelfs de zorg opnemen over een paar patiënten, dus we gaan de goede kant op.

Vandaag is het internationale vrouwendag, en om onze meisjes hier toch een beetje tevreden te stemmen ben ik voor hen koffiekoeken gaan halen, en hebben nog ergens een schoon (mooi voor de hollanders) gedichtje gevonden, dat we gaan voorlezen of afgeven of weetikveel.
Ziehier het gedicht (niet van mijn hand, evenals de tekst over verpleegkundigen. Niet van mij, maar gekregen van een vriendin, al zo’n twintig jaar verpleegkundige)

The beauty of a woman, isn't in the clothes she wears,
the figure that she carries, or the way she combs her hair.
the beauty of a woman, must be seen from in her eyes
Because that's the doorway to her heart, the place where love resides.
The beauty of a woman, isn't in a facial mole,
but true beauty in a woman, is reflected by her soul.
It's the caring that she cares to give, the passion that she shows,
And the beauty of a woman, with passing years, only grows

Gelijk voor alle vrouwen, moeders, vriendinnen, minaressen, dochters, zussen, tantes, … Een vrolijke vrouwendag (of hoe wenst ge dat?) En ik hoop dat jullie vandaag toch alvast, in de watten zijn gelegd.

Met warme groeten richting Belgenland,
Jan, doing it my way.