Jinja - Bujagali Falls - Bron van de Nijl

Officieel, want zo werkt alles hier, gingen we medische voorzieningen bezoeken en evalueren.
Op voorhand al een heel gedoe want eigenlijk mag ik Kampala niet verlaten. Heb daarvoor de Field Office Manager (FOM) moeten aanspreken, de head van security (FOS) en de senior driver aangezien iemand me dan in zo’n heavy 4x4 naar ginder moet rijden. Security clearance gekregen, voertuigje uitgepikt en uiteindelijk toch een Moses gevonden die me wou brengen.
Onderweg de radiokamer moeten verwittigen dat we vertrokken, ook wanneer we toekwamen en terugwaren moesten we weer contact opnemen... Wat een gedoe!

Vertrokken voor een rit van 2 uur richting Jinja, de enige stad die hier in de buurt ligt en de enige die ik dus kan bezichtigen op een dag tijd. Geheel terzijde vind ik het lastig om zo beperkt mobiel te zijn. Ben volledig afhankelijk van de drivers en van een toestemming om te gaan. Had graag nog naar een Nationaal park geweest, maar daar moet ik meerdere dagen voor uittrekken en die tijd of ruimte heb ik niet. Spijtig, moet hier zeker nog eens den toerist komen uithangen, is feeëriek land hier!

Maar dus: de trip naar Jinja met Moses. Op de heenweg vooral (weeral) politiek gesprek. Uganda bestaat heeft 94 verschillende stammen waarvan de Buganda de grootste zijn. Inderdaad, de alerte observeerder merkt het verschil tussen Uganda en Buganda, over de terreur van Idi Amin, over het feit dat Museveni nu al een tijdje aan de macht is en iedereen steeds voor hem kiest omdat de mensen het betrekkelijk goed hebben de laatste 20 jaar.
Moses vertelde dan weer over de deerniswekkende omstandigheden waarin zijn ouders zijn opgegroeid, en eerlijk... echt verschieten doe ik niet meer. Spijtiggenoeg went alles, hoe erg het soms ook is.

Ondertussen passeerden ons de groene landelijke en typisch afrikaanse omgeving. Een bergje suikerriet verplaatst zich schijnbaar eenzaam verder tot je in het passeren toch nog een fiets kan onderscheiden van die massa. Als je dan goed kijkt zie je inderdaad een hoofdje boven die berg op en neer gaan...
Iedereen loopt langs de weg, weer of geen weer, kleren of geen kleren, zwaar beladen of niet... Als je het zo bekijkt moeten wij toch geen enkele moeite meer doen om iets te bereiken, om te leven of te overleven.
Op onregelmatige punten op de weg vind je dan marktjes waar je vanalles kan kopen. Moses wou gerookte bananen kopen, dus stopten we daar. In geen tijd stond er 15 man rond ons die elke hun specifieke waren aan de man probeerden te brengen. Noten, bananen, smakelijk uitziend vlees op een stokje, mango’s,... iedereen had wel iets vast en was vastbesloten dat ook te verpatsen. Ook weer een hele beleving natuurlijk.

Aangekomen tegen 12 uur, rechtstreeks naar de Bujagali Falls gegaan. Inkom voor Ugandees: 1000 shilling, niet ugandees 2000 shilling. Verder langs bijna onmogelijke weg... Midden van die weg een groepje kinderen. Ruwweg geschat een zeven-achttal. Jongste 6-7 jaar, oudste iets van een 15 jaar. De twee jongste hielden een liaan gespannen zodat we niet doorkonden, de oudste deed het woord. Met houweel in de hand legde hij uit dat ze de weg aan het vernieuwen waren (lees: de putten aan het vullen)(lees afrikaans: aan het harken) en daarvoor vroeg hij natuurlijk geld. Ik vond het geweldig, maar Moses begon daar een preek tegen die jongen. Dat dit een overheidswagen was, dat hij deze Mzungu moest brengen en dat als hij nog een keer zo’n wagen van de stad ziet, hij die gewoon moet laten passeren. Na die hele preek zag ik wel dat Moses toch wat geld in de handen van die jongen stopte... Just the way it goes around here.

Prachtige watervallen waar verschillende avonturiers met de kayak erdoor gingen. Zag ook een Afrikaan die met niets anders dan een jerrycan door die watervallen ging... Mij zou je zover niet krijgen, maar misschien ben ik niet zo avontuurlijk aangelegd!
Prachtige foto’s!
Dan verder door naar de bron van de Nijl. Mooie omgeving, komt er volledig tot rust. Dat de prijs voor die rust voor een niet-ugandees 900% hoger ligt dan voor een inwoner moest ik er maar bijnemen.
Daar ook geluncht, en Moses laten bestellen. Het enige wat je daar kon krijgen was... Tilapia! Een gigantische vis, in zijn totaliteit! Here we go again, dacht ik... Maar toen zag ik wat ik de vorige keer dus verkeerd deed: Ge moet daar gewoon met uw handen aan beginnen! Moet toegeven dat Tilapia zo véél beter smaakt, al was het maar voor de ‘smakelijkheid’waarmee je zo’n vis dan kan opeten! Ambrozijnen maaltijd!
Tilapia aan de bron van de nijl, met een groene omgeving en het water niet meer dan een paar meter van mij. Puur genieten. Vooral omdat ik met mijn rug naar al die souvenirstandjes en dat hele commerciële gedoe zat, voor mijn part zat ik daar alleen, en die illusie mocht langer duren.

Uitbaters houden echt en stoppen pas met aanprijzen van hun producten als je bij iemand anders staat. Heb me zo van standje naar standje gesleurd, soms echt wel mooie dingen gezien, zoveel om te kopen en heb nog niks gekocht...
Zodoende was het alweer drie uur en riep Kampala ons terug. Moses moest nog iemand naar de luchthaven brengen tegen zes uur, dus er zat niks anders op dan afscheid te nemen van deze betoverende omgeving!

Onderweg ging het dan over films, eindelijk spek naar mijn bek. Dacht ik! De favoriete acteur van Moses blijkt namelijk onze eigenste Jean Claude Van Damme te zijn. Ons belangrijkste exportproduct, want over onze nationale voetbalploeg waren we snel uitgepraat. Dat kan ook liggen aan mijn afkeer voor die sport. Ga me degelijk moeten herbronnen want heb gemerkt dat voetbal het beste onderwerp is waar mensen van alle klassen, kringen en nationaliteiten een al dan niet relevante mening over hebben!
Maargoed, Jean Claude van Damme dus, the muscles from Brussels. Moses kan scenes perfect naspelen, kent heelder passages uit het hoofd. Favoriet is Hard Target. Om het gesprek dan interessant te houden haalde ik ‘Bloodsport’aan. Een jeugdzonde, overduidelijk, maar was vroeger begeesterd door die film en dacht natuurlijk dat ik eender welk stuk onverlaat of pummel in totally VanDamme style zou asskicken. Ook dit keer bleek de fantasie rijker dan de realiteit, maar de film is blijven hangen...

Maar ik dwaal serieus af. JCVD dus. Moses wist me te zeggen dat er in België een stadion is dat naar Van Damme genoemd is. Zal daar zeker aan denken als ze volgende keer de Memorial Van Damme lopen! Heb er niks op gezegd, het is leuker te denken dat JCVD een stadion heeft in België!

Net voor we in Kampala aankwamen moesten we van de politie aan de kant. Presidentiële escorte kwam eraan. Meer dan 20 wagens, met tussenin een middelgrote truck vol gewapende militairen.

Ben blij dat ik wat van de streek gezien heb, zo mooi, dit nemen ze mij niet meer af!

Als vanouds gaat het jullie goed
Liefs
Jan